نبشتہ کار: ادنان بلوچ
سُھریں دروت پہ ترا
شھید راشد جان منی مھروانیں برات مرچی ھمبلے ءَ تئی اکسے منی کر ءَ دیم دات ، من بلے وت اوں آئی ءَ را گُشتگ منی لالا ءِ اکسے پہ من دیم بہ دے، من مرچی وتی لالا ءَ چار آں، بلے تئی مھروانیں ھمبلُک ءَ پہ من تئی اکس دیم دات کرباناں، وھدے کہ تئی اکس منی چماں کپت، گڑا من تئی اکس جوانی ءَ چار اِت کُت نہ کُت، دل ءَ کمو اوں اوپار کُت نہ کُت کہ من تئی اکس ءَ جوانی ءَ بہ چار آں، دل ساری ءَ لرزگ ءَ لگ اِت ءُ چمانی ارس یلہ بوت اَنت، سرجمیں بالاد لرزگ ءَ لگ اِت۔منی لالا راشد جان ما چہ ترا بے ھیال نہ ایں، ما کدی ترا بے ھیال نہ کن ایں، اے گپ ءَ کدی گلّہ مہ کن، بس مئے بدبھتی ایش اِنت، کہ ما کور ایں، ھچ نبشتہ ءُ وانگ نہ زان ایں، کہ تئی سرجمیں گپّاں نمدی یے ءِ دْروشم ءَ نبشتہ بہ کن ایں، انچوش کہ آدگہ برات ءُ گھار وتی براتانی یات کنگ ءِ واستا وڑ وڑیں نمدی، نبشتانک ءُ شَیر نبشتہ کن اَنت، بلے مئے ھم دل گّش ایت، پہ تو چیزے نبشتہ بہ کن ایں، بس مئے بدبھتی اِنت، کہ ما ھچ نہ زان ایں، اینچو درد دگہ استادے ءِ کر ءَ اوں گشگ نہ بنت، من آئی ءَ بہ گشاں پہ تو چیزے نبشتہ بہ کنت۔
من اِناں کسے ءَ نہ گُشتگ پرچا اینچو درد گوں کسے ءَ گشگ نہ بیت، من بلے وتی جھد وت مُھکم کتگ گیش ءَ چہ گیش وانگ ءُ نبشتہ کنگ ءِ جھد کتگ; وتی استادانی برکت ءَ مرچی پہ تو راشد جان یک اسپیتیں تاکے سیاہ کنگ ءَ آں، بہ گند ئے، کہ منی لبزانی توک ءَ انگت ردی مان بہ بیت، بوت اوں کنت، من وھدے نبشتہ کنگ ءَ جوان زبر بہ باں، ان شاء اللہ تئی سرجمیں گپّاں نبشتہ کناں۔
منی براتُک!
ما تئی چینچو توسیپ ءَ بہ کن ایں کُت کن ایں، پرچا کہ تو داں گڈی تیر ءَ گوں دژمناں جنگ کُتگ داں شھادت نوش کُتگ; مارا اِے بھتام ءَ کسے جَت کُت نہ کنت تئی براتُک پہ گداری جنگ بیتگ اِنّاں!
ما تئی توسیپ ءَ پہ شان کُت کن ایں، مھروان تئی بھادری ءَ سلام اِنت، تو مئے سر بُرز کُتگ جھل نہ کتگ; تئی ھما گپ من ءَ انگت یات اِنت، تو اتک ئے لوگ ءَ ترا مات ءَ گشت ابا جان اے زالمیں لشکر ءَ مارا سک بزّگ کتگ مئے واستا ھچ چیز نہ اشتگ اِش، دْرستیں لوگ ءُ سامان سُتکگ ءُ مانداشتگ اَنت اِش، اے زالمیں لشکر ھمروچ کیت برے تئی براتاں لٹ ءُ شاپ کنت برے تئی پیریں پت ءَ لٹ شاپ کنت، برے کیت تئی گھارانی سریگاں کَشّ ایت ءُ دَور دنت، مارا پہ آرام کنگ ءَ یک لوگے نیست کہ ما آرام بہ کن ایں، سرجمیں میتگ ءِ مردم مئے سر ءَ زھر ءَ پُر اَنت، کہ تئی بَچ کوہ ءَ شُتگ، تو ابّا جان اتکگ ئے، نو کوہ ءَ مہ رو کرباناں۔
بلے مھروان تو مات ءَ را شش رند ءَ چُش گُشت، منی اَمّا، منی اَمّا، منی اَمّا، منی امّا، منی امّا ءُ منی اَمّا!
گریوت ءُ گُشت۔
اللہ اللہ من ءَ تئی مھروانیں گپّ گیر کایاں چمانی ارس رچّگ ءَ لگّ اَنت ءُ دل لرزگ ءَ لگَ اِت، پہ زُور اِے تاک ءَ سیاہ کنگ ءَ آں، گڑا تو وتی کوپگ ءِ تُپّنگ چہ کوپگ ءَ دَر کُت ءُ وتی مات ءِ دست ءَ دات پد ءَ اوں گُشت۔
منی اَمّا جان۔!
من ترا دگہ ھچ نہ گشاں، بس اِے منی تُپّنگ اِنت، وتی دست ء وت من ءَ بہ جَن ءُ بہ کُش یا کہ من ءَ وتی دستاں وت نہ جَن ئے؟ گڑا مرچی ءَ رند من ءَ پہ سَلّنڈری ءِ بارو ءَ ھچ مہ گُش، من ءَ تئی ھر گپّ سر ءُ چم دوست اَنت، بس منی گڈی پیسلہ اِنت، تئی گوما یا کہ من ءَ وت بہ کُش یا کہ من ءَ دوبر اِے ھبر ءَ مہ گُش۔
گڑا یکبرے اَمّا جان گُنگ بوت، چہ زبان ءَ ھچ ھبر ئِے درآیگ ءَ نہ اَت، رند ءَ گشت ئِے منی ابّا جان اللہ تئی پشت ءُ پناہ بات، دگہ ھم باز پہ تو دوا لوٹ اِت ئِے چہ ھاوند ءِ گور ءَ، گڑا پاد اتک ءُ تئی تُپنگ گوں وتی دستاں تئی کوپگ ءَ دات ئِے ءُ گُشت ئِے من ءَ پھل کن منی ابّا جان ما نو ترا بِھ نہ گُش ایں پہ سلّنڈری ءِ بارو ءَ، وتی مات ءَ بس ھمے یکیں ردی ءَ پھل بہ کن، لالا جان ءَ تو مات ءِ دست ءُ پاداں کپت ئے ءُ گُشت” اَمّا جان ترا پھل اِنت، شما من ءَ پھل بہ کن اِت، کہ منی سبب ءَ شمارا اِے زالمیں لشکر ءَ باز بزّگ کتگ، شمارا بازیں رند ءَ اے زالماں جتگ ءُ من ءَ دْرستیں بارو ءَ سما بوتگ، کہ گوں شما چے بُوَگ ءَ اِنت“
ھیر گپ باز اَنت ءُ من تئی اے گپّاں ھمد ءَ سرجم کن آں منی ارواہ دل گُش اِیت تئی دْرستیں گپّاں درشان بہ کناں بلے وھد کم اِنت ءُ من اے ھم زان آں منی نمدی پہ تو سر نہ بیت، بلے ان شاء اللہ زند ءَ موہ دات، من تئی سرجمیں گپّاں درشان کن آں۔ بس گوں ھاوند ءَ دوا اِنت ماں بھشت ءَ بات ئے۔
منی لالا جان ترا شھیدی مُراد بات، کُلیں شھیداں سلام سر کن۔
تئی کستر۔
