تُرس پہ بنی آدم ءَ ایب اِنت

نِبشتہ کار: کوھی بلوچ

اے ساھت ءَ من ءُ مھروان ھردو یک بانڈمے ءِ سر ءَ نِشتگ ءُ وتی میتگ ءَ نِدارگ کنگ ءَ ایں، اے میتگ ءِ بازیں مردم درانڈیھ اَنت۔ لھتین ءَ پہ شُد اے میتگ یل کُتگ ءُ لھتیں زوراک ءَ تاچینتگ ءُ لھتیں زوراک ءَ گوں وت ءَ بُرتگ، چہ ھمے بُرتگیں مردماں لھتیں آجو کنگ بوتگ ءُ لھتین ءِ جون ماں دشت ءُ دیاراں چگل دیگ بوتگ۔ اے میتگ ءِ زیبائی من ءَ ھمے ھاتر ءَ دوست بیت کہ اے میتگ ءَ من وتی چم پچ کُرتگ اَنت ءُ اے میتگ ءَ من ءَ چو وتی بچ ءَ دوست داشتگ ءُ مھر داتگ۔

برے برے دل گْوش اِیت کہ اے سُتکگیں میتگ ءَ یل کن ءُ یک انچیں جاھے برو کہ کس مہ زانت کہ کُجا اِنت ءُ کُجام ڈؤل ءَ اِنت، بلے من کہ وتی سر ءَ پہ واب ءَ ایر کناں داں میتگ کئیت منی کش ءَ نِند اِیت ءُ گِلگ کنگ ءَ لگ اِیت کہ (ترا زان ءَ من مھر نہ داتگ کہ تو من ءَ یل کنگ ءَ ئے؟) من کہ چہ واب ءَ بُست کناں داں کس نیست بس من ءُ منی میتگ اِنت۔
چو بیت کہ اے میتگ منی نہ اِنت؟ اِنّا اے میتگ منی اِنت۔ برے برے لھتیں انچیں جُست منی دیم ءَ کئیت کہ من اے جُستانی پَسّواں وت اُوں دات کُت کناں نہ زاناں چے ءَ۔ اے جُستانی پَسّواں میتگ ءِ شھید بوتگیں ءُ گاریں مردم دات کُت کناں، بلے آ کہ گار اِنت چہ کُج ءَ کئیت ءُ پَسّو دنت۔۔۔۔؟
ھمے کہ روچ بُکّ اِیت اے میتگ وتی ھیالانی تہ ءَ گار بیت، انچو کہ من دْراھیں شپ ءَ ایواک ءَ نِندوک ءُ گوں وت ءَ سُکسُک کناں کہ اے گاریں مردم کدی واتر کن اَنت؟ اے کے گار کُتگ اَنت؟ اے پرچا گار کُتگ اَنت؟ ایشانی میار چے اِنت؟ اے زمین و ھمیشانی بوتگ۔
برے بالی مُرگاں جُست کنت، برے درچک ءُ داراں جُست کنت، برے کئیت ءُ من ءَ جُست کنت کہ ”تو چے ءَ اِشانی شوھازگ ءَ منی ھمراھداری نہ کن ئے؟ ترا زان ءَ تُرس اِیت؟ ترا چہ کے تُرس اِیت؟ گْوش اَنت کہ تُرس پہ نبی آدم ءَ ایب اِنت، گُڑا ترا کئی تُرس اِنت؟ گوں اے جُستاں منی نُک چہ نادوک ھُشک بیت ءُ من پَسّو دات کُت نہ کناں۔ نہ زاناں چے ءَ! اے وَ راست اِنت کہ تُرس پہ نبی آدم ءَ ایب اِنت، گُڑا من چے ءَ تُرساں؟ چہ کے ءَ تُرساں؟۔
من: ترا کُجام وھد ءَ تُرس اِیت؟
مِھروان: من ءَ ھِچبر نہ تُرس اِیت۔
من: گُڑا من ءَ چی ءَ تُرس اِیت؟
مِھروان: تو تُرس وتی سنگت کُتگ ھمے واستا۔
من: اِنّا! منی ھمراہ وَ تو بوتگ ئے￷ من تُرس کدی ھم سنگت نہ کُتگ۔
مِھروان: تو من ءَ یل کُت کن ئے￷؟
من: اِنا! من ترا یل کُت نہ کن آں۔
مِھروان: چے واستا یل کُت نہ کن ئے؟
من: من ءَ تُرس اِیت ھمے واستا۔
مھروان: ھمے تُرس اِنت کہ بنی آدم ءَ تُرسین اِیت، اگاں اے تُرس مہ بوتیں مرچی کس اے ھال ءَ نہ اَت۔ بلے پہ تُرس ءِ گلّینگ وَ دل لوٹ اِیت، دِل وَ ھر بنی آدم ءَ را مان اِنت، گُڑا چے ءَ تُرس اِیت۔۔۔۔۔۔؟
منی ھیال ءَ اے میتگ اُوں تُرس اِیت، ھمے کہ شپ بیت میتگ نہ وپس اِیت۔ سجئیں شپ ترّ اِیت، برے یکے ءِ کار ءَ ھراب کنت ءُ برے یکے ءِ کار ءَ شر کنت۔