نبشتہ کار: آھو بلوچ
اُو مھروان! مھرانی چراگ، ارواہ ءِ ساز ءُ دیدگانی نور تو یک گپّے ءَ سھیگ ئِے، تو چہ اے میتگ ءَ رپتگ ئِے؟ اے میتگ یک جنگلے جوڑ بوتگ ءُ من نہ زاناں اے میتگ ءَ چے وڑ ءَ ءُ چے پیم ءَ وتی زندگی ءَ گْوازینگ ءَ آں۔ تو یک برے پد ءَ واتر کن ءُ بہ چار میتگ تئی چہ پیسر ءَ چون بوتگ ءُ تئی چہ رند اے میتگ چون اِنت۔ تو میتگ ءَ یل کن وتی زھگ ءِ نیمگ ءَ بیا کہ تئی زھگ چون اِنت، من ترا اے گْوشگ لوٹ آں کہ تئی زھگ سک بزگ اِنت۔
ناں اے میتگ ءَ شرّیں مردم ھست، ناں جْوانیں مردمگری ءُ مھروان ھست ، ھرکسّ ءَ تئی ودار اِنت کہ تو کدی واتر کن ئِے، بلے ما انگت نہ زان اِیں کہ تو کدی واتر کائِے۔ تئی پیرزالیں مات ھم مدام تئی جُست ءَ کنت کہ منی ورنائیں بچّ انگت واتر نئیت۔ ترا یات بیت دو ھزار (2014) ءَ من ءَ گْوانکویے ھست اَت ، تو گْوشت کہ وتی گْوانکو ءَ من ءَ بہ د ئے کہ منی درسیتں سنگتاں گْوانکو گون اِنت، بلے من ءَ نیست۔
من ھچ نہ گْوشت ءُ ترا وتی گْوانکو دات۔ تو زان ئِے کہ من ترا یات نہ کن آں، اگاں من وتی سنگتاں گوں جاھے ءَ روگی باں گُڑا ترا الم یات کن آں، بلے تو گون نہ ئے یار؟
تئی بان ءَ من کپتگاں ءُ تئی گپّ ءُ تران گار اَنت بلے تو واتر بہ کن کہ ما تئی گون ءَ شوکیں دیوانے کن اِیں۔ ترا یات بیت ما ءُ شما نشتگ ءُ دیوان کتگ تئی بلک ءَ گْوشت کہ ” اللّہ شمارا لشکر دیم ءَ بہ رکین ایت “ ، ءُ تو بچکندان ءَ گْوشت: ” ماتی تو اے دُوا ءَ مہ لوٹ کہ ما گوں لشکر ءَ الّم دیم ءَ بہ کپ اِیں، اگاں ما گوں لشکر ءَ دُچار کپ اِیں گُڑا بہ زان کہ جنگ بیت ءُ ما شھید بہ اِیں، بلے دزگیر مہ بہ اِیں“۔
تئی ھمے گپّاں پد بلک ءَ گوں وتی مِرمِرانکیں توارے ءَ گْوشت: ” اللہ آ روچاں مہ یار اِیت“۔
چوش کہ گوں ترا بازیں یاتے ھمگْرنچ اِنت، اگاں وھد ءَ موہ دات گُڑا آیاں الم ند ءِ باھوٹ کن آں منی ارواہ۔
