وتن دیوانگیں میرؔو

نَبشتہ کار: کوھی بلوچ

دومی بھر

دو روچ ءَ پد جمبر ءَ روچ کمو یلو کُت، کور ءَ انگت آپ تچگ ءَ اَت، ما وتی نِپاد ڈن ءَ در کُت انت کہ کمی ھُشک بنت لھتیں دار اوں شِنگ ءُ شانگ کُت، سنگتے ءَ سولَرّ در کُت کہ وتی مبایل ءَ چارج کناں۔ من واکی ٹاکی زُرت ءُ کوہ ءَ سر کپت اوں گوں سنگتاں ھال کناں کہ کُجا انت۔۔
من داں دیراں ھال کنگ ءِ جھد کُت بلے سنگت لین ءَ نہ اِت انت۔
من ھمد ءَ نِشت ءُ وتی وتن ءِ زیبائی ءَ نِدارگ کنگ ءَ اِتاں کہ چینچو زیبا انت منی ماتیں وتن ھُدا بزانت من وتی ھیالانی تھ ءَ کُجا اِتاں۔ منی ھیال ءَ منی وتن چہ رستراں آجو بوتگ ءُ من ایوک ءَ یک کوھے یے سر ءَ نِشتگ اوں ءُ گوں وتی زمین ءَ ھبر کنگ ءَ اوں کہ پہ تئی ھاتِر ءَ نہ من شپ چار اِتگ ءُ ناکہ روچ چار اِتگ نہ تُن چار اِتگ ناکہ شُد چار اِتگ، اگاں من چار اِتگ گُڑا آ تو بوتگ ئے کہ من پہ ترا دُرس کُتگ۔
گوں ھمے ھیالانی تھ ءَ داں سما کُت کہ ھور ءَ پد ءَ ایر دات، من وتی چادِر توپنگ ءَ را پِر دات ءُ چہ کوہ ءَ ایر کپت اوں۔
سنگتے ءَ من ءَ گُشت۔
”ھال کن باریں گوں سنگتاں ھال بوت اگاں ناں؟“
من پَسّو دات۔
”ھال نہ بوتگ“
”اڑے چون!“ سنگت ءَ منی واکی ٹاکی زُرت ءُ گُشت۔
”من باز براں توار دات بلے ھِچ اِش نہ گُشت“ من سنگت ءَ را گُشت۔
سنگت ءَ من ءَ گُشت۔
”اے کوڑ وَ نہ اِنت ترا زاناں یات نہ اِنت نوکیں کوڑ؟“
”اِناں من ءَ ھمے گون بوتگ“ من سنگت ءَ را پَسّو دات۔
”شریں ھور ھلاس بیت پد ءَ ھال اِش کناں“ سنگت ءَ نوکیں کوڑ گُشت ءُ واکی ٹاکی من ءَ دات۔
”چاہ ءَ بور کہ ترا سرد کنگ ءَ اِنت“ سنگتے ءَ من ءَ گُشت۔
من وتی چاہ زُرت ءُ ڈن ءَ در اتک اوں موسم سارت اَت، بلے اے سارتی من ءَ سک دوست بووگ ءَ اَت نزاناں چے ءَ منی ھمراھی ءَ سنگتے ءَ وتی چاہ زُرت ءَ در اَتک کہ مرچی موسم ھبر کنگ ءَ اِنت۔ بلے بژن ھمیش انت کہ گُلامی یے ھمراہ اِنت۔ من ءَ یک دستے ءَ چاہ دست ءَ اَت ءُ دومی دست ءَ سِگریٹ۔
”موسم وش اِنت، کوہ اِنت، سنگت انت، پد ءَ سیاہ چاہ انت یک وِسکی یے بہ بیت مرچی“ سنگت ءَ وتی دست منی کوپگ ءِ سر ءَ ایر کُت ءُ گُشت۔
من سنگت ءَ را گُشت۔
”ایوک ءَ اکس گُڑا چے ءَ اکس ءَ ھوار مرچی پد ءَ ناچے بہ بیت دل سرد بیت، پد ءَ اے ڈولیں موسم، اے ڈولیں سنگت کُجا کیت انت“۔

روان اِنت