نِبشتہ کار: کوھی بلوچ
اولی بھر
سنگت پہ سپر ءَ در اتک اَنت، من گوں سے سنگت ءَ اوتاک ءَ نِشتگ اِتاں، سنگتے ءَ گُشت کہ مرچی شپ ءَ باریں چی بہ گراد ایں؟ اگاں بِرنج ھست گُڑا شپی کابُلی ءُ برنج کن ایں کہ سنگت کم انت وھد اوں کم پشت کپتگ نوں تھار بووگ ءَ اِنت۔
من وتی توپک زُرت ءُ پہ دار ءِ چِنگ ءَ شُتان ءُ سنگتے پہ رزانانی شودگ ءَ شُت۔
روچ نوک چہ کوھاں اندیم بوان اَت، سارتی ایر دیان اَت، مُرگ پہ وتی وابجاھاں روان اِت انت، ماہ اوں برمش دیان ءُ پیداک اَت، جمبر اوں بندان اَت انت۔ ما بَٹ وارت ءُ نِشتگ اِت ایں داں جمبر شھم جنان ءَ پیداک اِنت، بلے چہ جمبر ءِ آھگ ءَ پیسر ما وتی کاگد جت کہ بوت کنت ھور بہ بیت، پرچاکہ اے جمبر ءَ را سے روچ انت کہ شپ کنت ءُ کیت اِنت۔
ھور ءِ ایر دیگ ءَ گوں من وتی توپنگ زُرت ءُ دیم پہ کاگد ءَ شُتاں، من وتی توپنگ ایر کُت ءُ پہ رزانانی نزارگ ءَ در اتک آں داں سنگتے ءَ را وتی نِپاد گون انت ءُ پیداک اِنت، من سنگت ءِ دست ءِ توپنگ ءُ نِپاد زُرت ءُ ایر کُت انت۔
سنگت ءَ وتی چادِر ایر کُت ءُ من ءَ گُشت۔
”برو وتی نِپاداں بیار کہ پد ءَ ترا ھور بیوار کنت شپ اوں سرد اِنت“
من تچان تچانی ءَ دیم پہ وتی وابجاہ ءَ شُتاں داں سنتگے ءَ را منی نپاد گون انت ءُ پیداک اِنت۔
سنگت ءَ من ءَ گُشت۔
“برو کاگد ءَ من ءَ تئی رِلی گون انت“۔
من رزان نزارت انت، داں شلگ ءَ سر یل دات، من یک نِپادے تلپچ کُت ءُ وتی شال پتات۔
”اڑے ایشی وَ چُش کُت باریں سنگت پہ سلامتی کُجا انت باریں وتی جاہ ءَ سر انت اگاں ناں؟ سر بہ بنت انگت شریں اگاں نا گُڑا ایشاں ھؤر سک بیوار کنت“ سنگتے ءَ وتی چاگل ءِ دپ پچ کُت ءُ گُشت۔
”ھُدا بزانت من ءَ انچو گُمان بیت کہ پہ وُشی وتی جاہ ءَ سر بوتگ آں، پرچاکہ من ءَ سنگتے ءَ گُشت کہ ما چہ بان ءَ نہ گْوز ایں ھمد ءَ دار ایں“ سنگتے ءَ پَسّو دات۔
اے زِمستانی ئیں شپ ما گوں ھؤر ءَ گْوازینت، سُھب کہ بوت داں انگت جمبر انت، کوراں اوں آپ آؤرتگ، ھُشکیں اوں نیست کہ چاھے شر بکن ایں دار دُرس تَر انت، من وتی توپنگ بڑا کُت ءُ پہ ھُشکیں دار ءِ شوھاز ءَ در کپت اوں بلکیں جاھے نہ جاھے ھُشکیں دارے بہ بیت۔ من داں دور شُتاں ھِچ نہ دیست، داں ھیال اتک کہ مئے کْوھنیں اوتاک ءَ کُڈے بوتگ اود ءَ بلکیں دارے بہ بیت، من دیم پہ ھما اوتاک ءَ رھادگ بوت اوں۔ اوتاک ءَ سر بوت اوں داں دار ھست بلے کمیں آپ ءَ گِپتگ انت، من دار بست انت وتی بڈ ءَ کُت اَنت ءُ دیم پہ اوتاک ءَ شُتاں۔
”واہ ڈے واہ نوں ترا من من آں کہ تو اسلی سرمچارے یے“ سنگتے ءَ منی بڈ ءِ دار ایر کُت انت ءُ گُشت۔
من سنگت ءَ را گُشت۔
”شر انت کہ دار بوتگ دِگہ مرچی چاہ نہ بوتگ ات تئی سر ءِ درد ءَ من زاناں“
یک نیمگے ءَ چاہ پِر اَت ءُ دومی نیمگ ءَ اُستاد مِنھاج مُکتار ءِ سوت پِر اَت، من ءَ نوں اے ڈؤلیں موسم ءَ کے دار ایت، من سِگریٹے روک کُت ءُ گْونڈیں رکسے (ناچ) شرو کُت، من یک وھدے وتی دیم ترینت داں کاروان (کُلیں سنگت) منی دُمب ءَ گوں انت۔ گوں اے موسم ءَ ما شر ناچ کُت۔
چاہ انگت ھلاس نہ اَت کہ پد ءَ ھور ءَ ایر دات، داں یک سھتے ءَ شر گْورت ئِے، ھور کہ ھلاس بوت ما آس روک کُت ءُ نگن پتک گوں سیاہ چاہ ءَ وارت۔۔۔۔
روان اِنت۔
