اللہ ءِ میار اِت منی بچّاں

نبشتہ کار: سمیر لال

سُھب ءِ ￵سر ءَ من گاٹ ءِ سر ءَ نشتگ اِتاں کہ ￴سنگتے ءَ من ءَ ￴ھال کُت: ”ھیلو ھیلو“، من واکی ٹاکی دست ءَ ￴کُت ءُ گْوشت ”ھاں سنگت ھال کن“ سنگت ءَ ￴گْوشت : ” من سنگتے دیم داتگ تئی کِرّ ءَ، سنگت کئیت تو بیا جھل ءَ “۔ من پسّو دات ءُ گْوشت: ”شرّ اِنت سنگت“۔ من واکی ٹاکی اِیر کُت، دورگِند زُرت ءُ دروگند ءَ کنگ ءَ لگ اِتاں داں پادبرمشے ءِ توار اِنت۔ من وتی دیم ترینت ءُ ￶چار اِت سنگت اِنت کہ پیداک اِنت، سنگت اتک ءُ ￶منی کِرّ ءَ سر بوت سک ھِیسک ءُ چہ ھید ءَ میچل اَت۔ من گْوشت ھاں سنگت! تو چہ ھید ءَ میچل ئے؟
سنگت ءَ ￴کند اِت ءُ ￶گْوشت: ” ھو توئے پُلّے اے کوہ سک بُرز ءُ من دمبرت“ چر اے ھبراں پد سنگت ءَ ￴دوبر گْوشت: ” تو گُڑا برو جھل ءَ چاہ تیار اِنت، چاہے ور“۔

من وتی تُپنگ زُرت ءُ ￶دیم پہ اوتاک ءَ ￴شُتاں، ￴من کہ اوتاک ءَ سر بوتاں ￴سنگتے ءَ ￴من ءَ چاھے دات ءُ ￶من چاہ دیم ءَ کُت۔ من وتی سنگت ءَ را گْوشت باریں پرزونگ ءَ ￴بہ چار نان ھست یا نیست؟، بلکیں شُما مرچی نان نہ کُتگ۔ سنگت ءَ ￴گْوشت: ”مڈّی ھلاس اِنت، بس ھمے شکر ءُ ￶چاھی تاک پشت کپتگ اَنت، تو وتی چاہ ءَ ور مڈّی جاھے ءَ ڈکّینتگ ھما مڈّی ءَ بیار“۔ من وتی چاہ وارت ءُ ￶چاراں سنگت ءَ ￴ھر گون ءُ پیداک اِنت۔ ما ھر جُل کُت ءُ ￶دیم پہ مڈّی ءِ نیمگ ءَ ￴راہ گپت اِیں، ما کہ ￶مڈّی ءِ ￵جاہ ءَ سر بوت اِیں چاراں داں مڈّی رستراں وارتگ ءُ ھچ نیست۔
من وتی سنگت گْوشت نوں چون کنیں ، اوتاک ءَ ￴مڈّی نیست۔ سنگت ءَ ￴گْوشت: ” تو چے گْوش ئے باریں چون کناں؟“، من گْوشت ھرچ وڑیں مارا مڈّی ￵وڑ کنگی اِنت کہ سنگتاں پوج کُش اِیت نہ کُش ایت ھمے شُد اِش کُش ایت، ھاھاھاھاھا۔

گوں ھمے گپّاں سنگت ءَ گْوشت: ” کمو دمے کنیں، اے کوہ ءِ پُشت ءَ ￴بازارے ھست ھمے بازار ءَ ￴بلکیں چیزّے ￵دست بہ کپ اِیت“۔ ما کمیں دمے بالا کُرت ءُ سنگت ءَ ￴گْوشت ”بیا رواں کہ پد ءَ بے وھد بیت، اے مردُم پد ءَ واب کپ اَنت“۔ ￴ما گُڑا درکپت ءُ ￴دیم پہ بازار ءَ شُت اِیں، وھدے ما بازار ءِ کِرّ ءَ سر بوت اِیں گُڑا سک تھار بوت۔ بازار ءِ مردُماں وتی لوگانی چِراگ ھم کُشتگ اِت اَنت، گُڑا من وتی سنگت ءَ را جُست کُت باریں چے وھد اِنت؟سنگت ءَ ￴گْوشت: ” یازدہ ءُ نیم اِنت“ ، من گْوشت من ءُ تو دیر کُت اے بازار ءِ مردم واب مہ کپ اَنت، سنگت ءَ گْوشت: ”اے بازار ءِ دُرس واب نہ کپ اَنت، الم یک نہ یک مردمے ￵آگاہ بیت۔ اگاں نہ اَنت من تو مجبوراں ￴کہ کسے چہ واب ءَ پاد بہ کن اِیں￴“۔
ما اتک ءُ لوگ ءِ کِرّ ءَ سر بوت اِیں داں یک پیریں ماتے نشتگ لوگ ءِ دپ ءَ، ￴من گْوشت دْروت ماتی!، مات ءَ پسّو دات ءُ گْوشت: ” ھاں واجہ! شُما منی ￴چُک بُرت، نوں شُما چے لوٹ اِت؟“۔
من گوں لھمیں توارے ءَ گْوشت ماتی ءَ را گْوشت تئی بچّ ءِ ￵بروک ما نہ اِیں، بلکیں ما سرمچار ءُ مئے راشن ھلاس بوتگ اَنت۔ مئے سنگت گُژن ءَ ￴ھلاس کُتگ اَنت، اگاں شُمئے کِرّ ءَ چنکے آرت یا کہ ھُرماگے بیت مارا بہ دے اِت ما پہ وتی سنگتاں بر اِیں کہ مئے سنگت سک گُژنگ اَنت، اگاں تیاریں نانی چُنڈے ھست مارا بہ دے اِت کہ ما ھم سک شُدیک ایں۔

گوں ھمے گپّ ءَ ￴مئے ھر ءَ سرّگے بنا کُت، اے ھرّ ءِ سرّگاں ￴ماتی ءِ چُک پاد کُت اَنت ء یک گْونڈیں جنکے اتک ءُ وتی مات ءِ کِرّ ءَ گْوشت ئے￷: ”ماتی اے چونیں مردم اَنت؟ “۔
مات ءَ گْوشت: ” اے مُساپِر اَنت، تو برو بورچی ءَ تئی لالا ءِ نان ایر انت بیار اِش اے مُساپِراں ￴بہ دے کہ سک گُژنگ اَنت“، گُڑا گْونڈو ءَ ￴گْوشت: ” اماں اے نان تو پہ لالا ءَ اِیر کُرتگ اَنت، بلکیں لالا شپ ءَ ￴کئیت اِنت پد ءَ نان نہ بیت، باریں لالا ءَ ￴چنکس روچ اِنت کہ نانے نہ وارتگ“۔
گُڑا منی سنگت ءَ ￴جُست کُت: ” ماتی تئی چُک کُج ءَ اِنت؟، شپ بے وھد اِنت تو پہ وتی چُک ءَ ￴نان ایر کُتگ ءُ وت نشتگ ئے؟“۔ مات ءَ پسّو دات ءُ گْوشت: ” منی چُک ءَ را چار سال بیت کہ یک زالمیں رسترے ￴اتکگ ءُ شپ ءِ ھمے وھد بوتگ، منی چُک چہ وپتگیں واب ءَ پاد کُرتگ ءُ ￴گوں وت بُرتگ دانکہ روچ ء مروچی من ءَ شپ ءَ ￴واب نیست۔ ھمے کہ شپ بیت من نشتگ اُوں ￴کہ بلکیں منی چُک کئیت اِنت، اے نان من پہ وتی چُکّ ءَ ￴ایر کُتگ اَنت کہ واتر کنت۔ دیر اِنت کہ گُژنگ اِنت، نانے ھم نہ وارتگ“۔

چر اے گپّاں پد مات ءَ ￴وتی چُک توار کُت ءُ گْوشت: ” جلدی کن آرتاں بیار کہ مساپراں دیر اِنت “۔ ھمے گپّانی میان ءَ منیک برے پد ءَ گوں لھمیں توار ءَ گْوشت: ” ماتی مارا پھل کن اِت کہ ما شُمئے چُک چہ واب ءَ پاد کُت اَنت، ما ترا باز تکلپ کُت اے شپ ءِ نیم ءَ “۔
ماتی ءَ ￴گْوشت: ”مارا چار سال اِنت کہ واب پہ چم نہ دیستگ، مئے￸ واب شُما ھراب نہ کُتگ۔ مئے واب ھما رستراں ￴ھراب کُتگ“۔ من گْوشت ماتی ما ترا رُکست کن اِیں کہ نوں سُھب بوَگ ءَ اِنت، مئے سپر دور ءُ سنگت ھم وداریگ انت۔
گُڑا مات ءَ وتی دست مئے بڈّ ءَ جت ءُ ￶گْوشت ”اللہ ءِ ￵میار اِت منی بچّاں! منی بچّاں سلاماں سر بہ کن اِت کہ شُمے مات ءَ شُمارا سلام کُتگ“۔
ما گوں ماتی ءِ سلاماں دیم پہ اوتاک ءَ رھادگ بوت اِیں، بلے ماتی ءِ گمزدیں دْروشم ءُ تمردیں توکل دل ءُ مجگ ءَ نکش بوتگ اَت۔