سنگت گستا ئے￷

نبشتہ کار: ودار بلوچ

اولی بھر:

سنگتے ءِ ￵گستّائی سک مردم ءَ ￴پدرد کنت ءُ ￶مھروان ءِ ￵سنگت ءِ ￵دور بوَگ سک توریت، بلے من چے کُت کن آں۔ اے انچیں وھدے کہ مردم ءَ ￴دُور ءُ گستا کنت، ءُ مھر ءِ ￵ارزشت ءَ ￴مردم ھما وھد ءَ ￴سرپد بیت کہ تئی سنگت چہ ترا گِسر بِیت اِنت۔ من پمیشکا مرچی گوں اے جیڑہ ءَ مانگیشّ اِتگ اَنتکہ منی یک مھروانیں سنگت چہ من ءَ دُور ءُ گستا بوتگ۔
اے سنگت منی سکا نزیکیں سنگتے بوتگ، بلے مرچی یک کسانیں ￵گپّے ءِ ￵سر ءَ چہ من ءَ زھر اِنت۔ اے درگت ءَ منی مھروانیں سنگت بہ بکش کہ چہ منی دست ءَ ￴ردی بوتگ۔ ردی بنی آدم ءِ ￵دست ءَ ￴بیت، بلے مردم چہ ردی ءَ ھیل کنت۔ بس یک ￵ردی یے چہ منی دست ءَ ￴بوتگ، ترا چہ پھلی لوٹ آں۔

من ءَ انگت تئی گپ یات اِنت وھدے￷ کہ من ءُ تو گریشگ ءَ ￴شُتیں، ءُ پد ءَ منی ءُ تئی چکاس ھم بوَگ ءَ اَت۔ من ءُ تو کہ دیم پہ مشکے ءَ رھادگ بوتیں، سپر کنان داں رونجان ءِ ￵کیمپ ءَ ￴سر بوت اِیں۔ ھمد ءَ من ترا گْوشت اڑے من ءَ کارڈ نیست، تو بُرو کیمپ ءَ ￴انٹری بہ کن، تو ” تو پسّہ دات من دیم ءِ ￵کیمپ ءَ ￴انٹری کن آں، اے کیمپ تئی ساہ ءِ ￵سر ءَ اِنت بُرو تو “۔ من کیمپ ءِ نیمگ ءَ روان بوتاں پہ انٹری ءِ کنگ ءَ، انٹری ءَ چہ رند من ءُ تو پد ءَ وتی سپر ءَ ￴روان بوت اِیں۔
سپر برجاہ اَت کہ وھدے ما نوکجو ءِ ￵کیمپ اَت، تو پد ءَ من ءَ دیم دات پہ انٹری کنگ ءَ۔ ￴من انٹری کُت ءُ واتر اَتکاں، ءُ پد ءَ سپر بندات بوت۔ وھدے کہ جیبری ءَ سر بوتیں گُڑا تو گْوشت: ” یار مشکے چون وش اِنت، پیشاں، درچک ءُ ￶داراں ￴بہ چار۔ جیبری ءِ ￵کپتگیں لوگ تو دیست اَنت ءُ ￴گْوشت: ” اے سرجمیں دگہ جاھاں شُتگ اَنت پہ وتی رکّینگی ءِ واستا ￴دانکہ چہ زورگر ءِ لشکر ءَ زوراکی ءَ بہ رک اَنت “۔
دیمتِر ءَ تو گْوشت: ” چونیں ￵جاگہ یار! سکا وش بوتگ اَنت بلے لشکر ءَ ￴وتی ارجان جتگ اَنت“۔ من ءُ تو دیوان اَت آں کہ مشکے نلی ءَ ￴سر بوت اِیں، من ءُ تو سک تنگ اَت اِیں۔ آپے ءِ کرّ ءَ تو داشت، وتی دست ءُ ￶دیم ساپ کُرت اَنت۔ ھمے نزیک ءُ گْور ءَ یک مردے ￵ڈگارانی سر ءَ پس چارینگ ءَ ￴اَت۔

من ھمے مردک توار کُت ءُ جُست کُرت کہ ورگی آپ ھست گوں تو ؟۔ آئی زھر زھر ءَ ￴پسّہ دات ءُ گْوشت: ” آپ نیست منی گون ءَ “، گُڑا من ٹیٹ کند اِت ءُ تو وتی سپر ءِ تہ ءَ مشکے ءِ مردمانی ستا کُرتگ اَت۔ اے اولی مردم دیست گُڑا تو گْوشت: ” اے پکّا گریشگ ءِ مردمے ￵بیت ءُ انوں مشکے ءَ اَتکگ ءُ ھمد ءَ جاہ منند اِنت “۔ پد ءَ من ءُ تو دیم پہ وتی سپر ءَ رھادگ بوت اِیں۔

اے منی ءُ تئی اولی رند اَت مشکے ءَ روگ اَت اِیں، گُڑا ما جُست گران ءُ داں ساھت شش ءَ من ءُ تو ھما میتگ ءَ ￴سر بوت اِیں۔ ما کہ ھما میتگ ءُ گِس ءَ سر بوت اِیں چار اِت مردم لوگ ءِ ￵دپ ءَ ￴نندوک اَنت۔ سر بوَگ ءَ پد سلام ءُ دْروت بوت گوں مردماں، دیوان اَت ءُ وتی سپر ءِ ￵ کسّھاں کنگ ءَ اَت اِیں۔
وھدے￷ کہ سُھب بوت گُڑا من ءُ تو وانگجاہ ءَ شُتیں، سلیپ کش اِت کہ سئے رمس ءَ تئی چکّاس اَت۔ من واتر لوگ ءِ ￵نیمگ ءَ ￴رھادگ بوت آں، بلے مشکے ءِ ندارگ سکا زیبا اَت۔

روان اِنت۔۔۔