شیرزالیں کاڑ

نبشتہ کار: بابُل لتیپ

من زندگاں کہ منی ھستی ءَ نہ مارے تو!
چہ مرگ ءَ پد منی ، کوچگ ءَ میا کبر ءِ

روچ ءِ بْرانزاں چہ دریگ ءِ کانچاں سرکشّ اِتگ اَت ءُ من پاد اتک آں ، چو مُدامیگیں وڑ ءَ دست پہ موبائل ءَ شھار دات داں نوک ءُ تاجگیں اھوالاں سھیگ ءُ سرپد بہ بہ آں۔ چہ موبائل ءِ بوجگ ءَ پد وٹس ایپ ءَ کماشیں سنگتے ءِ سلام والیک کُت ءُ دست پہ پیس بُک ءَ بُرت۔ پیس بُک ءِ دیوال ءَ ھنیپہ بلوچ ءِ نبشتگیں رِدے ءَ گوں بانُک ھمیدہ ءِ اکس ءَ من ءَ وش آتک کُت۔ آئی نبشتگ اَت: ” ھمیدہ جان تئی روگ کارچ اِنت دل ءَ لگیت ، پُلّ اللہ تئی جاگہ ءَ باگیں بھشت بہ کنت ” اے رِد ءِ وانگ ءَ پد من ھما دمان ءَ سنگت نازر نور ءَ چہ پُرس اِت ، آئی ءَ گْوشت: ” ھو! اے ناویشیں ھال راستے ” ، گوں نازر ءِ اے ھبر ءِ اِش کنگ ءَ ھیالانی گْواش ءَ کولنج ، کُھت ءُ ارمان ءِ جمبر ءَ دْردگ بِندات کُت ، بلے دِل باور کنگ ءَ نہ اَت۔۔۔۔۔۔۔۔، پرچا کہ تو انگت چیردست ءُ زیبائیں ڈگار ءِ دشت ءُ کوچگ ، ھلک ءُ میتگاں چو وشبوھیں گْواڑگ ءَ سْرپتگ ءُ مُجّتی مان ئِے۔ چی ءَ کہ تو ھما کِردار ئِے ساڑی ءُ آیوکیں پدریچ ءِ باتِن ءَ لیکّھی رنگ ءَ وتی کلات بستگ ، ناں کہ ھنکین ءِ بدل کنگ ءَ تو بے ڈسّ ءُ نِشان بہ ئِے۔ بے نام ءُ نِشان ھما بالاد بہ اَنت کہ وتی راجی گم ءِ مارگ ءَ در درآمد ءِ گموار اَنت ، ءُ آ مرگ ءَ ابید زند ءَ ھم کدی شرپدار نہ بہ اَنت۔

ھمیدہ!
بہ گِندئے ترا پہ کُنگُریں میرل ءِ نیاداں زھیر بوتگ اَت ، بلے تو اِشتاپ کُت۔ اے تئی روگ ءِ موسم نہ اَت ، انگت ترا اے زِندمان ءِ تلّو ءِ سر ءَ جتائیں کارِستے چو کیچ ءِ زرگِر ءَ گوناپ ءُ کولواہ ءِ دوچگر ءَ پہ دابے دوچگی اَت۔ پہ ڈُکّال ءَ بھاریں ماسَگے بوجگی اَت ، وژدلیں کلوہ ءُ مِستاگے بوَگی اَت ، چی ءَ کہ اے ھُشکاوگیں ڈگار ءِ سیراپی ءَ ، مرزگ ءُ مالگ دَیگ ءَ مارا شُمارا ھور ءُ ھمدستی ءَ ھشر کنگی اَت ، بلے۔۔۔۔۔۔۔

ھمیدہ!
چیردستی ءِ بکش اِتگیں وبال شُومکّ ءَ ترا جسدی دْروشم ءَ راستے کہ اَچ ما گِستا ءُ اندیم کُت ، بلے تئی ھشیمیں کِرد ءُ کندھاری ( کندھاری بند: آواران ءَ کوھی لٹّ ءُ ھساریں بندے ءِ نام اِنت ) بالاد کروتک نہ کُت۔ تئی پِگر ءِ دُراسکی ئیں شھکور اے چیردستی ءِ بدّیں ھوپ ءَ مَلّ اِیت ءُ پہ مُدیمی پتار دنت۔ تئی مُھکمیں لیکہ ءِ شھموکیں سگار ھانُلیں ڈگار ءِ چاریں آتراپاں شھم اِیت ءُ زیملے ساز بیت۔ ھمے ساز تئی ابدمانی ءِ چیدگ ءُ راجی دیمونیانی برورد ، چو مھر ءِ کندیل ءَ تھارگ ءِ بگیر ءَ رُوژنائیں توارے بیت ءُ جکس اِیت ، پمیشکا تئی نمیرانی ءِ کسّہ پہ آیوکیں پدریچ ءَ گوھریں درونتے بیت ءُ گْوستانک ءِ تاکاں پہ مُدامی مان اِیت۔

ھمیدہ!
اے زندمان ءَ ترا پہ راستی دْروہ اِت ، بلے تو اے زندمان ءِ شرپ زانت ءُ ایردستیں راج ءِ ھِزمت ءَ گْوازینت۔ گُڑا من گْوش آں کہ تو وتی زندمان ءِ اے چاریں روچ پہ شیرزالی گْوازینت اَنت ، ھمے رنگ ءَ نوزدہ جولائی ءَ پیس بُک ءَ بلوچ یکجھتی کمیٹی ءِ درگت ءَ تئی کلوھے چمّانی آدینک بوت ، گُڑا ھیال اتک کہ نادْراھجاہ ءَ نادْراھی ءِ تھت ءُ گندلانی باھوٹی ءَ ابید اے شیرزال جسدی دْروشم ءَ الم نِزور کُتگ ، بلے پگر ءِ مَھری انگت جمّاز دیم پہ سھاریں منزل ءَ۔ تو وتی کلوہ ءَ پہ ایردستیں راج ءَ چو اے رنگ ءَ درشان کن ئِے۔

” دْروت ءُ دْرھبات گلیں راج!
انچوش کہ شُما سرپد اِت چہ بلوچ یکجھتی کمیٹی ءِ نیمگ ءَ ماں گْوادر ءَ ” راجی مُچّی ” یے 28 جولائی ءَ برجم دارگ بوگ ءَ اِنت۔ اے ” راجی مُچّی ” ءِ لوٹ ءُ گزر بلوچ راج ءِ راجی آکبت ءِ رکّینگ اِنت ، بلوچ ءِ ھما پُسّگ کہ بلوچ بوَگ ءِ گناہ ءَ زندان ءِ تھاریں کُوٹیانی باھوٹ اَنت ، ھمایانی پہ جان سلامتی آجوئی اِنت۔مروچی بلوچ ءِ چوشیں گِسے ، ھلک ءُ میتگے ، ھند ءُ دمگے نیست کہ اے زُورانسری بیگواھی ءِ آس ءَ نہ سُتکگ ءْ سُچگ ءَ نہ اِنت۔
اگاں ما!
اے زُورانسری ءُ زُوراکی ءِ دْرچ ءَ پہ دائمی دارگ لوٹ اِیں ، گُڑا مارا اے ” راجی مُچّی ” گوں وتی راجی تاکت ءَ سوبین کنگ ءُ پیشدارگی اِنت کہ ما یک زندگیں راجے ءِ بستار ءَ زندگی کنگ لوٹ اِیں۔ مروچی منی دل ھم لوٹگ ءَ اِنت کہ من اے راجی مُچّی ءَ ھوار ءُ ساڑی بوتین آں ، بلے کینسر (شُومکّ) ءِ نادْراھی ءَ من ءَ ماں نادْراھجاہ ءَ تھت ءِ باھوٹ کُرتگ۔
بلے!
اے درگت ءَ من وتی سرجمیں بلوچ راج ءَ ، وتی آواران ءِ لس مھلوک ءُ ورناھاں ھمے کلوہ ءَ دیگ لوٹ آں کہ مارا کُلاناں اے راجی مُچّی ءَ ھوار ءُ ساڑی بوگی اِنت ، دانکہ مئے آیوکیں پدریچ چر اے زُلم ءُ زوراکیاں پہ دائمی بہ رکّ اِیت۔
منتواراں
زندمان ءِ ھر گام ءَ سوبمند ءُ اِیمن بات اِت “۔

ھمیدہ!
اے ھبر ءَ ھر یکّے زانت کہ چار روچی ئیں زندمان کسی پادار نہ بیت ، بلے اے زندمان پہ ھمائی ءَ ابدمانی ءِ کسّھے بیت کہ تئی داب ءَ وتی چیردستیں راج ءِ مھروان ءُ شیرزالیں گموارے بیت ، ءُ ھمے مھروانی اَچ تئی جُھد ءُ جپاھاں سھرا اَت کہ ڈگار ءِ مھر اگاں کسے ءَ شے مُرید کنت ، پہ جزم ھانُل ھم کنت۔ تو وتی ماتیں گُلزمین ءِ مھراں ھانُلے اَت ئِے ، ترا کلپیں وھد ءِ جیڑہ ءُ جنجالاں ، تْرندیں بیھار ، گُرّ ءُ گاپاں ریز اِت نہ کُت۔ مرچی تو وتی جِند ءِ گْوشتِن ءِ رِد ءَ ماتیں گُلزمین ءِ کُٹّ ءَ واپینگ بوت ئِے۔ انچوش کہ تو وتی پیس بُک ءِ تاکدیم ءَ نبشتہ کن ئِے: ” زمین ءِ ھاک ءِ بو مھلب ءِ وشیں بو ءَ کنت ، مُدام کہ من وتی میتگ ءَ رواں گُڑا وتی دستاں چنکّے ھاک زوران ءُ بو چِناں ، اے مھر چینچو دلکش اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔، اے ھما جاگہ اِنت کہ زمین ءِ ھاک ءِ بو منی زند ءَ تاھیر دنت۔ وھدے کہ من زمین ءِ باھوٹ باں ، زمین من ءَ امبازاں زور اِیت ءُ وتی بدن ءِ سر ءَ جاگہ دنت ، گوں لیلو ءُ نازینکاں من ءَ وش واپین اِیت “۔

ھمیدہ!
اَچ تئی اے دانکاں من ھمے سما کن آں کہ ترا پہ ماتیں زمین ءِ امبازاں بشارت بوتگ ، ءُ اے بشارت ءَ ترا مرچی راجی لیلو ءُ نازینکانی چیدگے جوڑ کُتگ۔ کسے کہ وتی ایردستیں راج ءُ نیزگاریں راج ءِ رُوژنائیں باندات ءِ پلگارگ ءَ جُھد کنت ءُ جکانسری کشّ اِیت ، آ راجدپتر ءِ آزمان ءَ دْرپشوکیں اِستالے بیت ءُ دائمی دْرپش اِیت۔
بلے بژن کہ بے ھاتریں زند ءَ ترا گیش موہ نہ دات ءُ شُومکّ ءِ دپار بوت ئِے ، بہ کَول ء تئیگ ءَ ” شُومکّ ( کینسر ) اجبیں نادْراھی یے جان ءِ زند ءُ واک ءَ ھلاس کنت ، اے چہ درد ءُ دوراں اِنسان ءَ سک لاچار کنت۔ منی دُوا ھمیش اِنت منی بلوچ راج ءِ ورنا ءُ تِپلیں زھگ اے شُومکّ ءِ نادْراھی ءَ چہ بِہ رکّات اَنت “۔
شالا انچوش بات!
بلے اے شُومکّ اُوں چیردستی ءِ داتگیں سوگات اِنت ، پمیشکا راج ءِ یلیں ورنا ءُ شیرزالیں کاڑ چو تئی داب ءَ وتی راج ءِ مھروان ءُ گموار ، راجی زْرمبشت ءِ بھر ءُ ھمکوپگ بہ بہ اَنت ، گُڑا پہ جزم گْو آں کہ ما ھر رنگیں مُشکلاں پْروش دئے اِیں ءُ سوب مئیگ بیت۔

ما اے نہ زانتگ اَت کہ ھتم پیچیت پتّر ءَ
پہ ما پد ءَ شگوستگیں زھیرانی سال کئیت

نوبت کرُوجیت واھگاں ارماناں رون کنت
سارتیں سمین ءِ شیکّـگاں مرگ ءِ اھوال کئیت