نبشتہ کار: زیردان بلوچ
اے یک گْواچن ءُ راستی یے کہ جپاکش ءُ مھروان ، پہ چیردستیں راج ءَ دیمونی داتگیں بیل ءّ سنگت ھچبر بے ھیال ءُ پِراموش کنگ نہ بہ اَنت ، پرچا کہ شھید نہ مِر انت۔ شھید گوں وتی گْواچن ءُ راستی ءَ ، گوں وتی داتگیں دیمونی ءُ لسّھیں کِردار ءَ دائم ءَ ھست ءُ نمیران اَنت ، بلکیں گار ءُ بیگواہ ھما بالاد بہ اَنت کہ آیاناں پہ وتی نام ءَ جْوانیں کار ءُ کِردے مہ بیت۔ آیاناں کہ ابدمانیں کردے نہ بوت ، گُڑا آیاں وتی کھول ءِ جِند ھم گُڈّی ءَ شموش اِیت۔
بلے! گچینیں کردار ءِ واھُند ابد راج ءُ لس بلوچ ءِ دل ءَ چو نِھال ءَ چوڑ جنت ءُ آئی ھستی پہ دائمی گیر آرگ بیت ، پمیشکا مروچی مئے رُوژنائیں باندات ءِ سمبھینگ ءَ سر بکشوکیں بالاد زندگ ءُ ابدمان اَنت۔
من گوں سنگتاں داں دیر ءَ مجلس ءُ ھمنیاد اِت آں ، وھدے سما کُت چاراں شپ ءِ ساھت کِساس چہ یازدہ ءَ گْوستگ ، گُڑا من چہ سنگتاں موکل گِپت کہ رواں وتی بُندَر ءَ کہ سُھب ءَ پہ سلامتی جاھے روگی اِنت۔ شُمئے شیرکِنیں نیاد ءُ مجلس وش اِنت ، بلے من گوں شُمئے موکل ءَ جُنزاں کہ شپ ءَ پاسے جتگ۔ سنگتاں گوں مھروانیں گالوارے ءَ گْوشت: ” اللہ ءِ باھوٹ ئے ، اگاں تھنا ئے گُڑا ما گوں تو ھمراہ بِہ اِیں“۔ آ سنگت ءِ ھبر ھلاس نہ بوتگ اَت کہ دگہ سنگتے ءَ ٹھک دات ءُ گْوشت: ” گِسے دو گام نہ بیت دِگہ ھمراھے لوٹ اِیت ، ھاھاھاھاھا “۔
گوں ھمے ھبراں من دومی سنگت ءِ پسّو دات کہ تو سنگت ءِ ھبر دلگوش نہ داتگ ، سنگت انوں شپ ءِ ناں بلکیں باند ءِ ھبر ءَ دیگ ءَ اِنت کہ من پیسر ءَ گْوشتگ سُھب ءَ من ءَ جاھے ءَ روگی اِنت۔ گوں ھمے ھبراں کُلاں کند اِت ءُ من دیم پہ گِس ءَ درکپت آں ، وھدے گِس ءَ سر بوتاں تہ گِنداں مات ڈنّ ءَ نِشتگ ءُ ودار ءَ اِنت۔ من گوں سر بوگ ءَ ھوار گْوشت ” امّاں! تو نہ وپتگ ئے ؟ “ ، مات ءَ پسّو دات ءُ گْوشت: ” گرم اِنت ، پمیشکا کمیں ڈنّ ءَ نِشتگ آں“۔ گوں اے ھبرانی اِش کنگ ءَ من پھم اِت کہ مات زھگ ءِ انتزار ءَ بوتگ ، ڈنّ چینچو کہ وش بہ بیت بلے گِس ءِ تہ ءَ کولر ھست ، زھگ ھم وپتگ اَنت۔
ھیر! من مات ءَ را گْوشت کہ رواں وپساں ، بلے سُھب ءِ سر ءَ مھلہ من ءَ پاد کن کہ جاھے روگی اِنت دانکہ دیر مہ بیت۔ مات ءَ سارتیں گینسارتے کشّ اِت ءُ گْوشت: ” شر کُرباناں ، من ھم رواں وپس آں “۔
وپا ءِ دیدار;
من سر اِیر کُت ءُ وپت آں ، واب ءَ گِنداں وپا ءِ زنگ (فون) ءِ اَتک ءُ جُست ءَ اَت: ” اَبی کُج ءَ ئے “۔
من گْوشت کہ ما اَتکگ اِیں دمگ ءِ نزیک ءُ گْور ءَ ، سوج ءَ لشکر ءِ اُوں سُر ءُ پُرے بوتگ۔ آ مرد ءَ کہ مارا ھال کُتگ ، گُڈّی ءَ ھمے گْوشتگ ئِے کہ تیرانی توار اِنت ، ءُ پد ءَ زنگے کٹّ کُتگ۔ ما ھمائیں انتزار ءَ بوتگ اِیں داں پَکّائیں ھالے گِر اِیں ، گُڑا نوں مردُم دمگ ءَ کئیت ءُ مھماناں آدست کنت۔
اے ھبرانی گُوشدارگ ءَ پد وپا ءَ ٹھکے دات ءُ گْوشت: ” کُرباناں دمگ ءَ دور مہ کن اِت کہ لشکر ءَ لٹّ وارتگ ، چو مہ بیت بُرز ءَ بئیت۔ شُما واتر بُرز ءَ برو اِت ءُ کَلات ءِ موڑ ءَ بیا اِت ، من چہ کوچگ ءِ راہ ءَ ھمود ءَ کا آں۔ ما شُما یکجا کہ بہ اِیں ، گُڑا نوں دیمے ءَ جُنز اِیں “۔
منی گوم ءَ ھمراھاں چہ یکّے ءَ گْوشت: ” گُڑا زُوت بہ رویں کہ من پہ وپا ءِ گندگ ءَ بے سبراں، نام باز اِش کُتگ بلے دُچار نہ کپتگ آں “۔ گوں سنگت ءِ ھمے ھبر ءَ ھور ما وتی پرپٹ چالو کُرت اَنت رھادگ بوت اِیں دیم پہ ودارجاہ ءَ۔ ما وھدے ودارجاه ءَ کہ سر بوت اِیں تہ گِنداں وپا ءُ شکاری اَنت۔ وپا کندان کندان ءَ اَتک ءُ بگلگیر بوت ، بلے من ھیران اِت آں کہ شکاری ءَ مروچی چون اِنت۔ سنگتاں گندگ ءَ اِنت پاد نئیت ، ءُ مئے دُرسیں سنگتانی ھیال گوں شکاری ءَ اَت۔ شکاری ءِ شھدیں ٹھک ءُ بچکند مئے دلاں کٹّگ ءَ اَت ، بلے وتی جاہ ءَ نشتگ ءُ پہ سنگتانی وش آتک ءَ پاد نئیت۔۔۔۔۔۔۔من ھمے گڑ ءُ منجاں گوں دُچار وپا ءَ اِشارگ کُت کہ شکاری ءَ چون اِنت ؟
وپا ءَ درّائینت کہ : ” وش اِنت ، پاد ءَ تیر وارتگ ئے “۔ وپا ءِ ھبر ھلاس نہ اَت کہ من گُشاد گُشاد ءَ وت ءَ شکاری ءِ کِرّ ءَ سر کُرت ءُ دست گپت اَنت ، جُست کُت بابی (بابی شکاری جان ءِ شُگل) ترا چون اِنت ؟
پہ بچکند گْوشگ ءَ لگ اِت: “ من وش آں ، شُمارا دیستگ دِل چد ءُ گیشتِر وش اِنت ، ھاھاھاھاھا ۔
چہ شِکاری جان ءِ ٹھک ءُ بچکندانی دلگوش گْور کنگ ءَ پد من چہ وپا ءَ پُرس اِت کہ گُڑا شُما ڈاکٹر ءُ کسّے پون کُتگ ؟
وپا ءَ گْوشت: ” ناں! ما وت ءَ ھمیش اِنت نوکی اِد ءَ سر کُتگ “۔
گُڑا ما یک ڈاکٹرے پون کُت ، ڈاکٹر انگت سر نہ بوتگ اَت کہ شکاری ءَ مارا کندینت ءُ جنگ ءِ کسّھاں کنگ ءَ اَت۔ گْوشت ئِے: ” اگاں وپا مہ بوتیں اے مرد ءَ دومی تیر ءَ پکّا من ءَ جتگ اَت ، بلے وپا ءِ تیر ساری ءَ گوں آئی ءَ دُچار کپتگ ءُ چپّی بوتگ۔ آھگی چپّی بوگ ءَ پد ھمراھے پدکِنز اِتگ اَنت گُڑا ما وت ءَ در کُرتگ ءُ شُمئے گْور ءَ سر کُتگ “۔
وپا اَت ، شکاری ءُ مھمانیں سنگت ، پُرمھریں مجلس ، بلے شکاری گیش سنگتاں دلبڈّی دیگ ءَ اَت۔ گوں مھمانیں سنگتاں مزاک ءُ مسکرا کنگ ءُ گْوشگ ءَ اَت کہ: ” شُمئے دیدار نسیب ءَ بوتگ ، پمیشکا زندگاں ءُ تیر پاد ءَ لگ اِتگ ، ھاھاھاھاھاھا “۔
وپا ءَ گْوشت: ” شکاری بس کن ڈاکٹر پیداک اِنت “ ، ءُ منی چم پچ بوت اَنت۔ پاد آھگ ءَ پد تہ گنداں ملنگیں وپا ءُ شکاری جان کُج اَنت۔۔۔۔۔؟
پُرمھریں نیاد ءُ مجلس ، ٹھک ءُ بچکند کُج اَنت۔۔۔۔؟
دل ءَ گْوشت اے اُوں منی وش بھتی اَت کہ دیدارے نسیب بوت ، پہ گِدارے مجلس ءُ ھمنیاد بوت آں ، بلے ھوشام ھلاسی ءِ بدل ءَ گیش ودّ اِت ءُ من ماں گْوست ءِ جنگل ءَ۔۔۔۔۔۔۔
