نبشتہ کار: ھمبل وپاؔ
( چہ 2033 ءِ رودپتر ءِ تاکاں تاکے )
مردمے گِس ءِ پیشگاہ ءَ نشتگ ءُ گوں کسانیں زھگاں کسّہ آرگ ءَ اَت کہ مئے ھند ءُ دمگ ءَ وھدے 2007 ءَ پد آجوئی ءِ زْرمبش کہ چِست بوتگ ، گُڑا اولی سْرپ ءَ یک زنڈ چمیں پٹک بالادیں مردمے گوں جُھد ءَ ھوار دراھیں میتگ ءِ سنگتاناں پہ آجوئی ءِ جُھد ءِ ھمراھداری ءَ پرماتگ ئے۔ ھرکس ءَ گْوشتگ اے گنوک ئِے ، گریب ءُ درتہ پُچ ئِے، اے کُج ءَ ءُ آجوئی ءِ جُھد کُج ءَ وھد ءِ تمردیں چانوگراں روچے نامے بستگ ءُ آئی ءِ گریبی ءُ درتہ پُچّی ءِ سر ءَ وڑ وڑیں اِیلنگی جتگ، پہ تژن ءُ مسکرا، برے لگوری ءِ نام داتگ ءُ برے گْوشتگ کہ لوگ ءَ پہ نان ورگ ءَ نیست ئِے پمیشکا اے بچک ءُ آ بچک ءِ رند ءَ کپتگ۔
وھد گوں وتی تْرندیں گاماں جُزان دیم پہ بُرز ءِ پدانکاں سر کپان اَت، ھمے گریب ءُ نادزرسیں اِنسان کئے زانتگ اَت کہ پرشتہ ءِ دْروشم ءَ بُر ءُ بَر کنت، وتی زبادیں بوھاں ھر دمگ ءُ آتراپاں چو رُژن ءَ درشان اِیت ءُ ھرچار کُنڈ ءَ تالان کنت۔ کدی کیچ ءِ دلبند ءَ ساڑی ءُ کدی آواران، کدی کیلکور ءُ بالگتر، کدی گردانک ءُ اُوماڑہ ، کدی بلیدہ ءُ مزن بند ءَ وتی سپرے برجاہ داشتگ اَت۔ کدی ھمشام ءُ کدی بے سُبارگ ءُ کدی پیادگ ، بلے وتی ھاٹیگ نہ شموشتگ اَت ئِے۔
اے منی وتی ھیال اِنت کہ کیچ کولواہ ءِ آپریچ ءَ دو پرشتہ ءَ ردوم زرتگ، یکّے ءِ نام گنوک رھمو ءُ دومیگ ءِ نام گنوک وپا اَت۔ گنوک رھمو گنوکانی پرشتہ ءُ گنوک وپا مومنانی پرشتہ اَت، اگاں کسے ءَ گنوکی کُتگ اَت گُڑا آئی ءِ سار کنوک گنوکیں رھمو اَت۔ دِگہ گپّے انگت من گْوشاں کہ اے دوھیں گنوک بوتگ اَنت، یکے زائری گنوک ءُ دومی باتِنی گنوک۔ اے باتِنی گنوک و دابھے اَت، وتی دُژمن اُوں دوست داشت اَنت ئِے۔ آ و زائری گنوکے اَت، آئی ءِ کر ءَ کس ءَ گنوکی کُت نہ کُت، بلے بیا کہ ھمے باتنی گنوک ءِ گْور ءَ دراھیں مردماں لاڑُکی کُت۔
دگہ گپّے زان ئے اے گنوک ءَ مدام گْوشت جیڑہ ءِ گیشوار کُشگ ءُ دور دَیگ نہ اِنت، بلے اے و منی دل ءَ گنوک ءِ سادہ دِلی اَت۔ ھرچ جیڑہ ءِ گیشوار لٹّ ءُ کُٹّ ، کُشگ ءُ دور دَیگ نہ اِنت اے راستیں گپّے اَت، بلے راستیں گپّ اے زمانگ ءَ را وش نہ بیت۔ اے راستیں گپّ دل ءَ دارگی اَت، پرچا کہ مئے چاگرد پہ چوشیں گْواچنیں پنت ءَ سرپد نہ بیت۔ اے چاگرد ءَ بس لٹّ ءُ کُٹّ ءِ بیھار ءَ پیشدار ءُ دل ءَ دوست بدار۔ کُجام جیڑہ پہ گپّ ھلاس نہ بوت گُڑا آئی ءِ درمان چی اِنت، بلے جُست ھما وھد ءَ کنگی اَت کہ گنوک ءَ اے گپّ گْوشتگ اَت۔ آ وھد ءَ و ما گنوک ءِ گپّ اِیر برت نہ کُت، بلے مروچی من گنوک ءَ گْوشگ لوٹاں کہ ھمایاں پہ تو دُژمنی دل ءَ بوتگ مروچی دپ اِش چو پْرشتگیں تلار ءَ اِنت۔
یک رندے یک ھندے ءَ مردمانی وت ماں وتی جیڑہ ءُ جنجالے چِست بوتگ اَت، زمینی جیڑھے اَت، گُڑا گنوک رھمو لوٹائینگ بوتگ۔ رھمو گوں رسگ ءَ ھوار مرد ءَ را گْوشی تو زان ءَ وتی ٹگیاں ویل نہ کن ئے ؟ تو مارا پہ شرّی ءَ نندگ ءَ نیل ئے؟ مرد ءِ جیڑہ یکیں روچ ءَ گیش ءُ گیوار بوت، مرد ءَ چد ءُ پد کسے ءِ نام اُوں نہ گِپت۔
اے دوھیں گنوگ منی دوستیگیں رھشُون اِت اَنت، اے دوھیں گنوکانی سبر ءُ اُوپار، مردم گری چہ آیوکیں سداں سال ءَ پیداک نہ بیت۔ اے ھما ساریں گنوک اِت اَنت کہ چر ایشاں ابید اے جُھد ءِ تہ ءَ گنوک نیست اَت ءُ چر ایشاں ابید ساریں ھم نیست اَت۔ یک رندے یک سنگتے کسّہ کنت کہ گنوک رھمو جنگے ءِ تہ ءَ کپتگ، گُڑا آئی ءِ تیر ھلاس بوتگ اَنت۔ انگت گنوگ ءَ دوھیں زُونڈ جتگ ءُ پہ بچکندگے گوں دُاژمن ءَ جنگ داتگ۔ گڑا آئی ءِ ھمراہ ءَ پہ جزاھے دست ءَ گپتگ ءُ کشّ اِتگ کہ دو تیر مارا پہ وتی جند ءَ ا ایر کنگی اِنت، اڑے گنوک نوں بس اِنت مئے تیر ھلاس بوتگ اَنت۔ دگہ رندے گوں دُژمن ءَ ڈیک وراں، مرچی بس اِنت ئے۔ ھمے ساھت ءَ ٹھکے دنت ءُ توپک ءَ ماں کوپگ ءَ کنت۔
دومی گنوک وپا ءِ ھم کسّھے سنگتے کنت ءُ گْوش اِیت: ” گنوک وپا وھدے آرمی ءِ بُنجل گیشکور ءَ جنگے ءَ ھوار بیت، گُڑا سکا ءُ بے کساس بُنجل ءِ نزیک ءَ روت۔ آئی ءِ ھمراہ انچو اجکّا بیت ءُ گْوش اِیت بلکیں وپا وت دیم پہ بُنجل ءَ روگ ءَ اِنت۔“
ھمے جنگ ءَ دُژمن ءَ یک انچیں سبکے دنت کہ دُژمن چہ وتی ھوش ءُ سار ءَ سر گْوز اِیت، مپتیں گولا ءُ راکٹاں گْوات ءَ دنت۔
ھمے داب ءَ ھوشاب پنجگور سی پیک نامیں دگ ءِ کار ءِ وھد ءَ گنوک رھمو ھم دُژمن ءَ انچیں سبکے دنت ءُ آئی ءَ آپی سِنگاں رسین اِیت۔ دُژمن وت نہ زانت من چے بہ کناں، دگہ ھچگی نہ بیت ءُ بس شپ روچ رامین رامین کنت۔ دومی ھوشاب ءَ بہ گر دانکہ آواران تیرتیج ءَ آرمی ءُ ایپ سی ءِ دپ ءَ ھم وپا وپا اَت، مدام کسے ءَ گوں ڈیک دات اِش آیانی سلام ءِ بدل وپا جان ءُ رامین جان اَت کہ وپا کُج ءَ اِنت؟ رامین ءِ مردم کے اَنت؟
اے دوھیں گنوکاناں وتی جند ءِ پرواہ سد درسد ءِ تہ ءَ یک درسدے ھم نیست اَت، بلکیں اِیشاناں مدام بس پہ وتی ھمراھاں گم دل ءَ اَت۔ مدام وتی ھمراھانی ھیالداری ءُ دلگوش گْور اَت، پمیشکا مروچی بلوچ راج ءِ دْرپشوکیں اِستال مئے دِل ءِ آزمان ءَ دْرپشگ ءَ اَنت۔
