نبُشتہ کار۔ براھوُ گُل
روزرد ءِ وھد اَت ، یک پیریںِ بلوُکے وتی کاپُر ءِ سر ءَ نشتگ اَت پہ رمگّ ءَ وادار کنگ ءَ اَت ءُ بلوکُ ءِ کشْ ءَ یک کماشیں مردے ھم نشتگ اَت پاُتْ گوپُگّْ ءَ اَت۔ ھمے کاپر ءِ نزیکُ ءَ یکِ سیاھگُداریں کھُورے منی دیم ءَ کُپت، ءُ اوَدءَ یک مشکے درھتگ اَت ءُ آپ ءَ پرُ اَت ھمے مشک ءِ سر ءَ سک باز بینگ مسُسک بالءِ اِت اَنت۔
گڑاں اے میتگ گون روزرد ءَ سک زیبا ءَ اَت ،اگاں نوکُیں مردمے ءَ سیل ءُ تاب بہ کرتیں۔ گڑا ھمے مردم ءَ گوشت ءُ پکر کرت کہ اے میتگ بن ءَ چہ روزرد اِنت۔
سردیں گواتْ کشگّ ءَ اَت گْوش ئِے جبیںّ ءَ تاھیر رسگْ ءَ اَت۔ ھر نیمگ ءَ مردم پہ وتی بزگلاںّ ودار کنگ اِت اَنت۔ پد ءَ ھمے بیگاہ ءِ وھد ءَ گڑا شنُکُّانی توار اَت ءُ تچاںّ تچاُن ءَ تاںَ دیم پہ ھمے رمگّ ءَ روگ ءَ اِت اَنت ۔
پد چمشانکُ دات کوچُگءَ گڑا میتگ ءِ شپانّکُ پیداک ات ،شپانک ءِ پشت ءَ زمیندار ھم تچاں ،تچاں ءَ دیم پہ وتی گُساں روگ ءَ اِت اَنت۔
اے میتگ من ءَ سک مھر دیگ ءَ اَت ءُ دل ءَ نہ گوْشت کہ چہ ھمے میتگ ءَ چہ دور ببوُ ۔
روزرد شپ ءِ ھمباز ءَ تچاُن تچانّ ءَ ات ۔ گوش ئِے مدُتئے بیت کہ ھر دوُ یکےِ چہ دوُھمی ءَ سسُتگ اَنت ۔
من ودار کنگ ءَ اےت آں کہ مردمے بیت ءُ منا گون وت بہُ بارت ، ھمے جیڑگانی تہ ءَ چہ ھمے روکیں شپُانکاں یکے منی کراّ آتک۔
دوا ءُ سلام بوت ایں پد ءَ من ءَ برت ئے میتگ ءِ تہ ءَ یک کسانیں دار ءِ کاپُرے ءِ سرا ننُدارین اِت ئے ءُ دیم پہ گس ءَ شت۔
او پدءَ ھمے کُاپر ءِ نزیک ءَ سھُر چمیں کُچکے ھستگ اَت ۔ او من ءَ چہ ھمے کُچک ءَ سک ترسُ ات ءُ اللہ ءَ اللہ کرت کہ اے کُچک منی کرا مہ ایت ءُ من ءَ بیمُ مہ دنت ۔
پرچا کہ من درمدآمدے آں ءُ منی اولی رند انت کہ اے میتگ ءَ منی سر کپتگ۔
کُمو رند ءَ شپانکُ ءَ من ءَ چای ءُ آپ دات۔
کُچک منی نزیک ءَ اَت ءُ من گوشت واجہ تئی کُچک منی جند ءَ مہ وارت۔
شپانکُ ءَ پسو دات ! نہ واجہ اے کوچکُ سکیں مھروانے کجام وھد ءَ چہ دور ءَ مردمے کیت گڑا سرجمیں شپ ءَ وکُیت ۔ ھمے مردم ءِ پُھازداری ءَ کنت۔
ھمے دانکاں منی جبین ءَ چہ مھروانی ءِ چست بوت ءُ گوش ئے اے میتگ مھرانی دیار انت۔
ورگ ءِ ھلاس کنگ ءَ چہ پد ، ھمے شپانکُ ءَ گوشت واجہ سرد انت من آسے روکُ کناں ءَ من ءُ تو دیوان کن ایں۔ من پسوُ دات شر واجہ تئی مننُوار آں
آس ءِ روکُ کنگ ءَ چہ پد منی گوشْ آں چہ چُمپلانی توار بوت۔
پد ءَ چم کپتاں کہ میتگ ءِ کمُاش منی دیوان ءَ پیداک اِت اَنت۔ چہ سلام ءُ دوا ءَ پد میتگ ءِ کُماش ءَ من ءَ جست کرت ۔ واجہ تئی نام کے انت ءُ تو کجا نشتگ ئے ءُ تئی کماش اَنت؟
من پسوُ دات !
جی ابا منی نام چیدگ انت ءُ من آ دست مرُگی ءَ نشتگ آں ءُ من واجہ باھُوٹ ءِ زھگُ آں۔
ھمئے ساھت ءَ گڑا کُماش ءِ چمان چہ ارس شنزگ ءَ اَت ءُ گوشت ئے منی دوستیگیں سنگت باھوٹ کہ ھما وھد ءَ گوں درآمداں مڑُت ءُ نمیران بوت۔
من پُسو دات جی ابا۔
ھمے کماش ءَ بازیں کسہ آوارت، بلے اے کسہ گوش ئے منی اُندر ءَ کُماتگیں زھیر ءُ اوپارْ اَنت۔
واجہ ءَ پد ءَ چمانی ارس پھُک کرت اَنت ءُ گوشت ئِے
ابا اے میتگ سھر انت کہ تئی پس ءِ بنُکی ھُند اِنت ۔
ھمئے دانک ءَ من جیڑاں بوت آں کہ اے میتگ من ءَ ھمے واستہ سر آتگیں مھران دیگ ءَ اِنت۔
شپ سرجمُ بوت۔ من ھم گوں وتی کاروان ءَ دیم پہ منزل ءَ روان کرت۔
