سئیمی بھر
نبشتہ; ھلیل بلوچ
سْرومگیں اے کوھانی سنگراں بکن مُھکم
انگتہ ‘ھلیل’ راج ءِ ھکّ پچگرگ لوٹ اَنت
آئی ءَ گُشت من وتی پیسلہ کُرتگ۔ من واتر روگ ءِ ارادہ مٹ کُرتگ نوں من ھمدا کوھا نند آں۔
اے گپّ ءِ اشکنگ ءَ گوں پورا گُش ئے منی کوپگ سُبک بوت اَنت بلے من انگت سوج کُرت تئی مات ءِ تب چون اِنت۔ گُڑا من راھبندے مہ چاراں؟ آئی ءَ پسّو دات “انّا تو تسلّی ءَ وتی کاراں بکن مات ءِ تَب وشّ اِنت۔”
ما پہ وتی کارا درکپتیں واتری ءَ وھدے ما اوتاگ ءَ آھت ایں من چاراں سپر ھان سرجم ءَ زمہ داری ءَ گوں اوتاگ ءِ کاراں گُلائیش اِنت۔
پدا ھمے سپر ھان اَت کمّیں مدّتے ءِ تہ ءَ بازیں کارے گوں زمہ داری ءَ کنگ ءَ اَت۔ انچیں سنگتے اَت کہ کارے ءِ واستہ گُشگ ئِے نہ لوٹ اِت چاہے ھر وڑیں کارے بہ بوتیں سپر ھان چڑکہ اَت۔
کسّے وتی زندگی ءِ مول ءُ مُراد ءَ سرپد بہ بیت گُڑا آ ھچبر اجکّہ نہ بیت آئی ءِ چمّانی دیم ءَ منزل ساپ ءُ سلّہ زاھِر بیت۔ سپر ھان ھمے وڑیں سنگتے اَت کہ آئرا آجوئی ءِ سما ھست اَت پمشکا کمّیں مُدّتے ءِ تہ ءَ آئی ءَ سنگتانی کوپگ سُبک کُرتگ اِت اَنت۔ اوتاگ ءَ بوتیں گُڑا اوتاگ ءِ چِست ءُ ایرانی زمہ داری ھمائی اَت اگاں ترّ ءُ گردے ءَ بوتیں سنگت دلجم اِت اَنت۔
یک برے ما چار سنگت کارے ءَ درکپت ایں کہ سپر ھان ھم مئے ھمراہ اَت۔ موسم ھم سکّ سرد اَت۔ سُھب ءِ سرا من ءُ سپر ھان کوھے ءِ ٹُلّ ءَ نشتگ اِتیں دو سنگت من جھلی شیپ ءِ نیمگ ءَ دیم دات کہ ساماناں دست بگر اَنت۔۔ نیم ساھت ءَ پَد آ سنگتاں ھال کُرت کہ سامان سکّ سنگین اَنت بڈّ ءِ وڑا نہ اَنت۔ گُڑا من سپر ھان ءَ ھمودا نادینت کہ گاٹ بدنت ءُ من ایر کَپت آں لاگے زُرت ءُ رھادگ بوت آں۔
اودا روگ ءُ ساماناں بار جنگ ءُ واتر بُوّگ ءَ مارا دو ساھت لگّ اِت۔ سپر ھان ھما وڑا ٹُلّ ءِ سرا نشتگ ءُ دورگند ئِے چمّ ءَ اِنت۔ دست ئِے ٹنٹرتگ اَنت، بلے سنگر ئِے گوں مُھکمی ءَ داشتگ۔ مُھکمیں مردُم وتارا وت پیش داریت۔ آئی ءِ سگّ ءُ برداشت آئی ءِ پِگری بالاد ءِ بُلندی ءَ زاھر کنگ ءَ اِت اَنت۔
اگاں سنگتے ءِ کچّ ءُ کساس ءَ پارسنگ کنگ لوٹ ئے گُڑا گوں وت سپرے ءَ ھمراہ بکن ئِے۔
آ بے تواریں سنگتے اَت بلے گوں وتی کِرد ءَ وتی موجودگی ءَ پیش دارگ ءَ اَت۔
سپر ھمیش اَت ما سامان دستی کُرت اَنت ءُ واتر بوت ایں۔ منی بڈّ ءَ کماش ءِ کالاکوپ اَت کہ وزن ءَ سُبکّ اَت بلے چُشیں سپراں گرنیڈ لانچر منی ھمراہ اَت، گُڑا گرنیڈ لانچر ءَ منی بڈّ سکّ سنگین کُرتگ اَت۔ یک نیمگے منی نادْراھی ءُ دومی مزنیں پند ءَ منی سْرین سکّ درد ءَ اَت بلے من زاھر کنگ ءَ نہ اِت آں۔
سپر ھان نوک اَت بلے سرپد بوت منی نزّیک ءَ آھت سوج ئِے کُت “اُستاد! مروچی تئی دیم تھار اِنت۔ تب تئی چون اِنت؟”
من پسّو دات “انچو مزنیں سپرے کمّو دم بُرتگ۔”
آئی ءَ گُشت “اینکسیں پندے ما نہ کُتگ کہ تو دم بہ برئے الّم دگہ وڑے اَست۔”
من پسّو دات کہ من ءَ سْرین ءَ کوھنین دردے ھست برے برے مزنیں سپراں یا کہ وزن گیش بہ بیت بے وار کنت۔ مروچی من ءَ ھما درد ءَ گِپتگ ءُ دردکُشیں گولی ھم گون نہ اَنت۔
آئی ءَ گرنیڈ لانچر چہ منی تُپنگ ءَ کشّ اِت ءُ وتی کلاشنکوپ ءِ سرا سکّ دات۔
روان انت
