نبشتہ کار: نیک جان کادر
راجی آجوئی زْرمبشت ءِ کلوہ بلوچ ءِ ھر ھلک ءُ میتگ ، کوچَگ ءُ دشتاں سر بوتگ اَت، ھمے رنگ ءَ مئے ھند ءَ ھم ورنا پہ شان ءُ شرپ راجی جُنز ءِ بھر اِت اَنت۔ وھد کہ دیم ءکِنزان اَت گُڑا ریاست ءِ زُوراکیں لشکر بلوچستان ءِ کُنڈ کُنڈ ءَ شِنگ ءُ تالان بوت۔ ھمے موسم ءَ ریاستی لشکر مئے دمگ ءِ ھلک ھلک ءَ وتی بُنجل جوڑ کُرت ءُ ھرروچ ماں میتگاں بیڑ بُرت ءُ لس مھلوک تنگ ءُ پریشان کُرت۔
کسانیں مُدّتے ءَ پد لشکر ءَ گوں وتی ناشریاں نوکیں پندلے دست ءَ کُت، آ پندل چو اے وڑ اَت کہ ھر سُھب ءِ سر ءَ میتگ ءِ مردین آدماں وتی بُنجل ءَ بہ لوٹائین ءُ آزری بجن کہ من ھمد ءَ ساڑیاں۔ دومی کسے کہ پہ دگہ شھر ءُ دمگے ءَ سرگپت گُڑا پہ آئی ءَ الم اَت کہ آ بروت ءُ لشکر ءِ میجر ءُ سوبیدار ءَ ھال بہ دنت کہ واجہ من پِلان جاہ ءَ روگ لوٹاں، اگاں آئی موکل دات و شر، اگاں ناں آئرا ابید واجہ ءِ گْوشگ ءَ گامے جَنگی نہ اَت۔
ھمے مْیان ءَ لشکر ءَ ھرروچ مئے میتگ ءِ مردم سُھب ءِ سر ءَ وتی بُنجل ءَ لوٹائینتاں ءُ آیانی بے شرپی کُت، بلے بے وسی ءُ گُلامی ءَ ھزار لانت کہ جاھے جاھے آ تئی واک ءُ زُور ءَ ھم پُل اِیت۔
زوراکیں لشکر ءِ اے بدّیں کارپد مُدامی اَت، یک روچے من ءَ ھال رست کہ اکتر جان پوج ءَ وتی بُنجل ءَ لوٹائینتگ ءُ شھید کُرتگ۔ اے ھال ءِ رسگ ءَ ھوار من الم دلگیر ءُ ابیتک بوت آں، بلے بژنیگ اِنّا!
پرچا کہ اے بے شرپیں پنجاب ءِ لشکر ءِ مُدام ھال رست کہ بلوچ زھگ ءُ زالبُولاں کمشرپ کنگ ءَ اِنت، گُڑا پہ آئی بلوچ ورناھانی شھید ءُ زندانی کنگ بلاھیں ھبرے نہ اِنت۔
ھو! بلوچ ورنا ھما روچ ءَ کہ وتی راجی جُنز ءِ بھر ءُ دُژمن ءِ گوم ءَ پہ جنگ ءَ ساڑی بہ اَنت، گُڑا من ءَ وشی بیت کہ راج ءَ سما کُتگ ءُ اے بداوہ پہ مُدامی ءَ ڈیھ ءَ نہ جلّ اِیت۔
مروچی ھزاراں اکتر پہ گُلزمین ءَ ندْر بیت ءُ ھزاراں ودی بیت، پمیشکا دُژمِن ءِ روچ پہ جلّگ ءَ ئے ڈگار ءِ سر ءَ کم اَنت۔ مروچی من ءَ ناز اِنت ھما بیل ءُ ھمبلانی سر ءَ کہ آ پہ وتن ندْر بوتگ اَنت، آ پہ وتن کوھاں یاگی ءُ راجی آجوئی ءِ جُھد ءَ گُلائیش اَنت۔ آ پہ راجی باندات ءِ رُوژناہ کنگ ءَ زندان ءِ تھاریں کُوٹیاں بندیگ اَنت۔ پرچا کہ پہ آجوئی ءَ کُربانی دیگ الم اِنت، اگاں ما لوٹ اِیں کہ مئے سرڈگار چہ زُوراک ءِ پنجگاں آجو بہ بیت گُڑا مارا پہ کُربانی ءِ دیگ ءَ گام گام ءَ ساڑی بوگی اِنت ءُ وتی شھیدانی دیستگیں واب مانا کنگی اِنت۔
جزماں! منی راج ءِ زھگ زھگ پہ وتی راجی باندات ءِ واستا ھر وڑیں کُربانی ءِ دیگ ءَ چک ءُ پد کدی نہ بیت، گُڑا دُژمِن اے واب ءَ کدی مہ گِند اِیت کہ من سوبین ءُ بلوچ راج مُدامی گُلام بیت۔ پرچا کہ اے توامیں کُربانی پہ راجی آجوئی ءَ ، ءُ راجی آجوئی مئے مُدامی ئیں زندمان ءِ مانزمان۔ ءُ مئے شھید پہ مُدامی زندگ ءُ ابدمان اَنت۔ گُڑا من اے گپّ ءَ کدی نہ گْوش آں کہ اکتر جان منی مجلس ءُ دیواناں ساڑی نہ اِنت، پرچا کہ آئی داتگیں کُربانی منی راہ ءِ رھشون ءُ مُھکمیں توکل ءُ سکین اِنت، گُڑا من جزماں سوب بلوچ ئیگ اِنت ءُ دُژمن پہ رُزوائی واتر بیت۔
آجوئی زندگ بات
گُلامی مُردگ بات
