اولی بھر
نبشتہ: ھلیل بلوچ
لھتیں انچیں مردُم بنت کہ اولی گِندگ ءَ گوں مردُم ءِ دل ءِ تہ ءَ جاگھ کن اَنت۔ ھر وڑیں دیوانے ءَ ساڑی بہ بنت گُڑا اودا ابیدے گَپّ کنگ ءَ دیوان ءِ بْراہ جوڑ بنت۔
آ ھم انچیں سنگتے اَت آزادی ءُ گُلامی ءِ تپاوت چہ آئی ءِ چمّاں پدّر اَت، زانت ءُ سما ءَ چہ سر کیل اَت۔
کامریڈ گنجل ءُ سنگتانی شھیدی ءَ پَد مئے کار گیش بوت اَنت کہ سنگت کم اِت اَنت، ما شَپ ءُ روچ سپرانی تہ ءَ اَتیں، برے یک کارے دیم ءَ اَت۔ راہ ءُ راھبند ھم ھراب اِت اَنت کہ ما سنگتے دست بہ گریں، نوکیں راھانی چارگ ءَ پہ مارا گیگ رسگ ءَ نہ اَت۔
گُڑا ھمے نْیام ءَ زمہ داریں سنگتے ءَ ھال کُرت کہ لھتیں سنگت ھست دست اِش بِگِر اِت۔من انچو ھَو کُرت پَدا وتی کاراں گوں گَٹّ بوت آں اے گَپّ من چٹ دِل ءَ بُرت۔ چار پنچ روچ ءَ پَد من نیٹورک ءَ آھت آں پَدا سنگت ءَ پمّن کلوہ ایر کُرتگ اَت کہ سنگتانی کارا دل ءَ مہ برئے، گُڑا من سنگت ءَ را گوشت کہ راھے چارگ ءَ آں دست اِش گِراں۔ مارا سنگت سکّ باز لازُم اَت بلے کار ھم انچو باز اِت اَنت کہ نوکیں راھانی شوھاز ءَ درکپگ ھم گران اَت، روچ ھمیش اَت من کے ڈی دگہ سئے سنگت پہ کارے ءَ در کپت ایں گُڑا من راہ روندی نیٹورکے گِپت چاراں سنگت ءَ پدا میسج کُرتگ کہ سنگتانی کارا بیھال مہ بئے۔
من کے ڈی ءِ گوما سلاہ کُرت کہ لھتیں سنگت دست گِرگی اِنت چے وڑ بہ کن ایں۔آئی ءَ گوشت چاراں اگاں موہ رس اِت اے کارا پَد چہ ھمودا رویں۔
منی مزنیں جیڑہ ھمیش اِنت کہ چہ کارا پیسر من سکّ باز جیڑاں، کار ءِ نُکساناں چہ تُرس آں۔ سنگت ءِ دست گِرگ ءَ چہ پیسر من سکّ جیڑاں باریں چونیں سنگتے بیت، نِشت کنت اگاں نا، ھم ھیال بوت کنت نا، اگاں بُگُش ایت من ءَ واپس بر اِت گُڑا مُپت ء ھُدا کارے مئے سر ءَ کپ ایت۔ ما مزنیں پندے جَت شَپ ءَ ما جاگھے داشت سنگت گوں کنور ءَ دست گٹّ بوت ایں۔ منا جارات نبوت من پہ نیٹورک ءَ در کپت آں۔سنگت ءَ را من ھال کُرت کہ تو آؤکیں سنگتانی دیم ءَ کوہ ءِ سکّی، تنگی، تکلیپی، پند ءِ کسّھاں ایر کن بُگُش اِش تیّار بہ بنت گُڑا ما دو سئے روچ ءَ رَند بلکیں دست گِپت اَنت۔
ما دو روچ ءِ تہ ءَ وتی کار گیشّینت اَنت ءُ جاگھے ءَ اوتاگ کُرت ءُ سنگت ءَ را ھال کُرت کہ ھمے سنگتاں دیم دئے۔
گُڑا سنگت ءَ گُشت کہ آدگہ سنگت ما دگہ نیمگے دیم داتگ اَنت یکّے ھَست گُڑا من گُشان ئِے نوں در کیت۔
دومی روچ ءَ کے ڈی ءُ دو سنگت ھمانگو در کَپت اَنت من ءُ یک سنگتے اوتاگ ءَ ودار کُرت۔
مگرب ءَ چہ پَد کے ڈی ءُ سنگت آھت اَنت کہ سنگت اِش گون اِنت۔ دراج بالادیں سنگتے انچو گُش ئے تھنا پہ کوہ ءَ جوڑ بوتگ۔۔ بلے سکّ سنجیدہ بے توار اَت۔ من ھمے ھیال کُرت کہ نوک اِنت پمشکا بے توار اِنت۔
شام ءِ نان ءِ سرا من کے ڈی را سوج کُرت کہ سنگت ءِ کوڈ نام کئے اِنت۔ چہ شھر ءَ دگہ نامے بوتگے، پدا کے ڈی ءُ آدگہ سنگتاں دگہ نامے پِر کُتگ بلے من ءَ نام دوست نہ بوت اَنت۔ اے سنگت ءِ گِندگ ءَ گوں منی چمّانی دیم ءَ منی کھرواریں سنگتے ءِ اَکس ترّگ ءَ اَت۔پورا ھمائی ءِ چھرگ ءَ جنگ ءَ اَت۔ گُڑا من گُشت شُمئے پِر کُتگیں نام من ءَ دوست نہ اِنت چہ مروچی اے سنگت ءِ نام سپر ھان اِنت۔
سپر ھان۔۔۔؟
روان انت
