نِبشتہ کار: کوھی بلوچ
ھُدا سنگت ءَ چہ سنگت ءَ مہ سِند ایت سنگت ءِ سِدگ سک گران اِنت پد ءَ ھما سنگت کہ پہ ترا وتی ساہ ءَ کہ ندر کنت، ھما سنگت کہ چو مات ءِ ڈول ءَ ترا مِھر بہ دنت، ھما سنگت کہ چو برات ءِ ڈول ءَ ترا کوپگ بہ دنت ءُ ھما سنگت کہ چو تئی ساہ ءِ ڈول ءَ گوں تو بندوک بہ بیت اے دابیں سنگتانی سِدگ سک گراں اِنت، بلے جُھد ءِ آجوئی ءِ تہ ءَ ترا اے پیمیں سنگتانی سِدگ ءَ چے تو پہ دُژمن ءِ پروش دیگ ءَ گیشتِر مُھکم بہ ئے، پرچاکہ آئی ءِ پِگر، زانت، شھور ءُ آئی ءِ داتگیں پنت ءُ سوج ترا پروشگ ءَ نیل اَنت ءُ ترا گیشتِر مُھکم کن اَنت۔
من ءَ پِدائی سولی ءِ اے گپ مُدام یات بیت کہ ”گوں سنگتاں انچو سنگتی مہ کن کہ چہ آئی روگ ءَ چے پد تو نِزور بہ بہ ئے ءُ پُرشت ءُ پروش ءِ آماچ بہ بہ ئے، گوں سنگتاں وت ءَ انچو دور ءُ گِستا مہ کن کہ بس نام ءِ سنگتی یے بہ بیت“۔اے یک تچکین ھبرے کہ سنگت پہ مُدامی تئی ھمراہ نہ بیت بلے آئی ءِ داتگیں مِھر، پنت ءُ سوج پہ مُدامی تئی ھمراہ انت ترا اے داتگیں مِھر ھِجبر پروش ءِ آماچ نہ کن انت ءُ ترا مُدام مُھکم کن انت۔ آجوئی ءِ جنگ ءِ راہ ءَ تو گوں وڑ وڑیں ھمبلاں دوچار کپ ئے، بلے برے برے تئی دیم ءَ انچیں سرمچنڈ کیت کہ ترا گُمان اوں نہ بوتگ کہ تو گوں اے وڑیں سرمچنڈے ءَ دوچار کپ ئے۔ یک شپے ءَ ما گْونڈیں دیوانے ایر کُت اے دیوان شیر ءُ شائری دیوانے اَت، دُرستیں سنگتاں وتی وتی شیر ونت انت گُڑا میرو باریگ آتک میرو ءَ کندگے جت ءُ گُشت کہ یار من شائرے نہ آں من بس چار گپ کناں۔ ”مرچی اگاں ما وتی ماتیں زُبان ءَ ھبر کنگ ءَ ایں، وتی ماتیں زُبان ءَ نِبشتہ کنگ ءَ ایں ءُ وتی ماتیں زُبان ءَ یکے ءِ نِبشتہ کُتگیناں رجانک کنگ ءَ ایں اے دُرس مئے ھما سنگتانی جُھد انت کہ اے کاراں کنگ ءَ انت، بس منی گوں شُما دست بندی ھمیش اِنت کہ وتی چُکاں، وتی برات ءُ گُھاراں ءُ وتی بلوچ راج ءَ را مُدام ھمے بہ گُش ات، کہ وتی زُبان ءَ بے ھیال مہ کن ات، وتی زُبان ءَ دری ڈیھاں سر بہ کن ات، پرچا کہ مرچی اگاں من ءَ ءُ ترا یکے زانت، منی ءُ تئی جنگ ءَ سرپد اِنت گُڑا آ منی ءُ تئی زُبان اِنت“۔ شھید میرو ءَ جنگ ءَ چے ابید گوں لبزانک ءَ سک مِھر ات ءُ گوں شائر ءُ نِبشتہ کاراں۔ یک روچے میرو ءَ گُشت کہ ”ھما اُستاد کہ مرچی ونگجاہ ءَ بلوچ نودربراں وانینگ ءَ اَنت یا ھما بلوچ کہ وانگجاہ ءَ وانگ ءَ اِنت گُڑا ھما بلوچ نودربر وتی زُبان ءَ گیشتِر بوان اَنت پرچاکہ ترا اول وتی زُبان وانگی اِنت ءُ وتی زبان زانگی اِنت ءُ دری زُبان ءَ گوں وتی زبان ءَ رجانک بہ کن اِت، پرچاکہ مئے جنگ ءِ تھ ءَ انچیں سنگت ھست کہ دری زُبان ءَ نزان اَنت ءُ ھما نِبشتانکاں رجانک بہ کن اَنت کہ مئے جنگ ءَ را پائیدگ بہ دے اَنت“۔ اے یک راستی یے کہ دُرس جنگ کُت نہ کن اَنت دُرس پہ گُلامی ءَ توپک بڈ ءَ کُت نہ کن انت بلے دُرس جُھد کُت کن انت۔
اگاں یک اُستادے وتی راج ءَ را وانینگ ءَ اِنت گُڑا آئی ءِ پرز ھمیش اِنت کہ آ ھما نودربراں بوانین ایت کہ آ مئے راج ءَ را پائیدگ بہ دنت، یک نودربرے ءِ پرز ھمیش اِنت کہ ھما چیز ءَ بون ایت کہ آ وانگ آئی ءِ آیوکیں پدریچ ءَ را نوکیں زِندے بہ بکشائیت ءُ دُگنیا ءِ اولی مکتب لوگ اِنت کہ مردم چہ لوگ ءَ چے درس زور ایت، بائدیں ھما مات، پِت، برات ءُ گُھار وتی گونڈیں چُکاں ھما درس ءَ بہ دنت کہ آ داتگیں درس آئی ءِ آؤکیں پدریچ ءَ چہ گُلامی ءَ در بہ کنت“۔ من مرچی جزماں کہ من گوں اے ڈولیں سنگتے ءَ دوچار کپتگاں اے وڑیں سنگت ءِ سِدگ سک گراں اِنت، بلے من مرچی میرو ءِ سِدگ ءَ چے رند مُھکم آں آئی ءِ داتگیں پنت ءُ سوجاں من ءَ مرچی گیش مُھکم کُتگ پرچاکہ آ بس نام ءِ سنگتے نہ اَت آئی رستگیں کشک ءُ پنت پہ مئے باندات ءَ جوانیں ٹیکی اَنت۔۔
