نبشتہ کار: دلشاد شکاری۔
سلام ءُ دروت بانکاں شما چون اِت؟ وش ءُ جوڑ اِت؟ من اُمیت کن آں کہ شما وش ءُ جوڑ بَہ اِت۔
انچش کہ تو دادا ماہ رنگ جان جارے جتگ اَت کہ ما جولائی ءَ بیست ءُ ھشت ءَ گوادر ءَ راجی مُچّی یے کن ایں، من تئی ھمے جار دیست ءُ سَکّ گَل بوت آں، دست بُرز ءَ کرت اَنت ءُ پہ شمئے سلامتی ءَ دوا ءِ لوٹگ ءَ لگ اِت آں، آ روچ ءَ من سک گَل اِت آں، انچش وھد روان اَت من بیست ءُ ھشت ءِ ودار ءَ اِت آں، یک روچے من گوں وتی مکھیں ماس ءَ پون ءَ وشگپی ءَ اِت آں، کہ منی یات ءَ اَھت کہ داکتر ءَ جارے جتگ، من گوں وتی مکھیں ماس ءَ گْوشت کہ اماں تو گپے ءَ سھیگ ئے؟ ماس ءَ گُشت کہ ”باریں بہ گْوش چونیں گپے؟“ من گُشت اماں داکتر ماہ رنگ ءَ جارے جتگ کہ ما ھمے ماہ ءِ بیست ءُ ھشت ءِ رمس ءَ گْوادر ءَ راجی مُچّی یے کن ایں، من کہ چُش گُشت ماس گَل بوت ءُ گوں وتی وشیں گَٹّ ءَ دوا کنگ ءَ لگ اِت، دمانے ءَ پَد ماس ءَ جُست کُرت کہ ”ابا ماہ رنگ ایوک اِنت یا گوں وتی دزگھاراں کیت؟ “ من گُشت اماں سیما ءُ سمی آدگہ درست کاینت، پرچا کہ اِے راجی مُچّی یے بوگ ءَ اِنت، دراھیں راجدوست کاینت، ماس ءَ پد ءَ دوا بنا کرت ”اللہ پاک اِش سوبمند بہ کنات، منی دوا اِنت گوں اللہ ءَ ھست ءُ سلامت بات اَنت۔
ابا گڑا من رو آں، پرچا کہ من ءَ وتی لاڑکیں جنک چارگی اَنت، ابا من رو آن ءُ تئی لوگبانک ءَ گوں وت ءَ بَراں، تئی گوھار وَ دور اِنت، تئی گوھار ءُ لوگبانک دیر اِنت کہ گُشگ ءَ اَنت، اماں مارا یک روچے بانک ماہ رنگ، سمی ءُ سیما ءِ دیدارے ءَ بہ بر“
من گُشت اماں ھو ھو پرچا نہ رو اِت من شمارا کدی گشتگ کہ مہ رو اِت؟”انا ابا تو نہ گشتگ مارا وت وھد نیست ءُ پد ءَ تنگ دستی ھم ھست، تو مئے لاپ ءَ گیش نہ بہ ئے، ابا من گشتگ یک روچے بانک نزیک گور کاینت ما الم دیدار ءَ اِش رو ایں“ من ءُ ماس ءَ دیوان کرت ءُ ھند اِت، من ماس ءَ موکل کرت ءُ پون کٹ کرت، من دل ءَ جیڑ اِت، کہ من ماس ءِ گپاں شمارا پہ نمدی یے دروشم ءَ سر بہ کناں۔
گودی ماہ رنگ دگہ گپے ھم ھست اِنت کہ بازیں ماس ءُ گھار ھست اَنت، کہ آ پہ راجی کارانی کنگ ءَ تیار اَنت بَلے آیاں گِسانی مردین پہ گِس ءِ دَر آیگ ءَ نیل اَنت اِش، من ءَ باز گھار ءَ گشتگ کہ ”ما لوٹ ایں، کہ بانک ماہ رنگ، سمی دین ءُ سیما ءِ ھمراھی ءَ پہ راج ءَ کار بہ کن ایں، بَلے مارا مئے گِسانی مردم نیل اَنت، تو مئے واستا کارے بہ کن نمدی یے دروشم ءَ مئے پیگام پہ بانک ءَ سر بہ کن ءُ بہ گُش کہ روچے ناں روچے ما وتی گسانی مردماں سرپد کن این ءُ گوں شمئے ھمراھی ءَ کا این ءُ کار کن ایں، تو چو وَ سرپد ئے کہ مئے چاگرد ناسرپد اِنت ایشانی سرپد کنگ ءَ وھد لوٹ ایت، اِے دراھیں ریاست ءِ پندل اَنت کہ مئے چاگرد ءِ سر ءَ اِش مشتگ اَنت کہ جنین ءَ ھک نیست کہ وتی ھک ءِ گپ ءَ جت کُت بہ کنت، ما وتی ناسرپداناں ءَ ھمے کلو دے ایں، مارا زالبولاں ھک ھست کہ ما وتی ھک ءِ گرگ ءِ واست ءَ گوں ماہ رنگ ءَ ھوار بہ بہ ایں، اِے گپ مئے ناسرپدیں مردمانی دل ءَ چہ کشگی اِنت کہ زالبول جنگ کرت نہ کنت،“ بہ بکش اِت کہ گپ دراج کش بوت اَنت، اے لھتیں گھارانی گپ اِت اَنت من ءَ اوپار نہ بوت، من پہ شما دیم دات اَنت، کہ انچیں گھار ھست کہ پہ شمئے ھمراھی ءَ تیار اَنت، بَلے دست اش بستگ اَنت۔
سوبین بات اِت ءُ ھست بات اِت، من شمئے کستر دلشاد شکاری۔
