راسکوہ ءِ شھزادگ چاردھمی بھر نبشتہ کار ھلیل بلوچ

موسم دلکش انت چاڑانی

مھپر گْوپتگ اَنت کاڑانی

بتّی مرمرانک شھرانی

ریک تئی بِل بِل اَنت نریانی

سرگُردان منی چمّ ءِ روک

میرل میتگ ءِ مئے دیدوک

مسکانی کلات گُلباگ اِنت

ماھل بیا پدی جوپاگ اِنت

اھدی کسّھاں وانان اِنت

واستی مجلس ءُ دیوان اِنت

شائر مئے نسیر کُبدانی

گالاں بیار ‘ھلیل’ اھدانی

یک مزنیں مدّتے ءَ رند ما ھاران ءِ ھاک چُکّ اِت ءُ کے ڈی جان ءَ نماز وانت۔۔۔ ما سنگت ءَ را گوشت کہ مارا میرل جان ءِ کَبر ءِ سرا  بہ بر میرل ءِ کِرد اِنت کہ مروچی ما وتی سینگ ءَ پہ پھر چِست کن ایں ءُ وتارا راجی جُنز ءِ وارس گُش ایں، مئے واھگ ھمیش اِنت کہ ما میرل جان ءَ سلامے بہ  بدئیں ءُ پدا وتی کاراں بِندات کن ایں۔

پدا ما گوں وتی کاراں دلگوش بوت ایں۔

یکروچی ما انچو نشتگ اِت ایں گُڑا من جُست کُت کے ڈی یار تئی دِل نہ گوش ایت کہ وتی ماس ءَ بِگندئے؟من سنگتے ءَ را گوشتگ تئی گِس ءَ کلوھے بُرت کنت، تو تیار بئے من ترا شھر ءِ نزّیک ءَ جاگھے براں، ھمودا تئی ماس ءَ لوٹائیناں بِگند ئِے۔

آئی ءَ بچکند اِت ءُ گوشت یار دِل گوش ایت بلے من نہ لوٹاں کہ وتی ماس ءَ پریشان بکن آں، منی ماس پہ من سکّ باز ازاب بوتگ، انچوکہ تو سرپد ئے من نادراھے بوتگ آںگُڑا ھروڑیں سکّی ءُ سوری منی ماس ءَ پمّن سگّ اِتگ، چوشیں روچے نبوتگ کہ پُچّ ءُ پوشاک ساپ ءُ استری مہ بنت، نوں اے کوھنیں پُچّ ءُ ھُشکیں دیم ءُ اے دروشم ءَ منی ماس بہ گِند ایت دِلتْرکّ بیت، سکّ باز گِریت ءُ من نہ لوٹاں کہ منی ماس منی دیم ءَ پریات بہ کنت۔

من سکّ باز زور دات کہ ماس ءَ الّم بگند بلے آئی ءِ گَپّ ھمیش اِت اَنت کہ شہ ماس ءِ پریشانی  ءَمن ءَ برداشت نہ بیت۔من وت ھیران اِت آں شھر ءِ ھر سنگتے بیاآتکیں مئے کِرّا آئی ءِ گَپّ ھمیش اِت اَنت کہ وتی ماس ءَ بگِندبلے ھِچّ پہ ھچّ۔

ما وتی کاراں مُشکول بوت ایں، ھمے گر ءُ گٹّ اِت اَنت ما اِت ایں۔ منی کوشست ھمیش اَت کہ ما انچیں جاگھاں ٹھکانہ بکن ایں کہ اودا آپ ءُ ساھِگ بہ بیت بلے آئرا گوں آسراتی ءَ کار نیست اَت۔ ھما کارانی زمہ داری دیگ بوتگ اَت ھما کارانی ھساب ءَ آئی ءَ پہ زور  من ءَ کڈّن کُتگ اَت ءُ انچیں جاگھاں بُرتگ اَت کہ اودا نئیکہ ساپیں آپے است اَت ناکہ ساھگے گْواھِت۔

مارا کمبل ءُ دِگہ جوانیں پوشاک گون نہ اَت گُڑا پشّگاں مارا وارت ءُ ما دوئیں تَپی بوت ایں۔۔۔ سنگتے آھت گوشت ئِے کہ دوئ ایں بیا اِت شُمارا ڈاکٹرے ءَ براں۔من ھمیش اِت آں پُچّان ءَ ٹپّ اِت چِست بوت آں بلے آ چو نہ اَت گوش ایت من شھر ءَ نہ رَو آں ءُچوشیں وھد ءَ کہ دوئیناں یکجا روگی بہ بیت۔ھدا مکہ کنت اگاں تاوانے  بوت باند ا   راءَ کئے پسو دَنت۔۔۔ من وس کُرت تو بُرو وتارا نشان دئے پدا بیا گُڑا من رَو آں، گوش ایت نہ من پہ تَپ ءَ شھر ءَ نہ رَوآں، پمّن پونسٹانے بیار اِت من جوان باں۔ بلے من زانتگ اَت کہ اے پونسٹان ءِ تپے نہ اِنت گُڑا من ملیریا ءِ ٹیسٹ کُرت اَنت من ءَ ملیریا اَت من آئی ءِ واستہ ھم ملیریا ءِ دوائی گِپت۔۔۔

شہ ڈاکٹر ءِ کِرّا من پارگ بوت آں شَپ بوتگ اَت گُڑا من شَپ ءَ سنگت ءِ کِرّا داشت، شَپ ءَ تاں دیر گوں سنگت ءَ دیوان کُرت ءُ پدا وپت ایں، من ھمے آرام پسند کہ انچوکیں  پہ مزنیں مولے  ءَ جھد ءَ آں انگت آرام لوٹ آں گُڑا سھب ءَ تاں دیر من وپتگ اِت آں کہ سنگت ءَ من ءَ پاد کُرت کہ کے ڈی سکّ منی سرا چِڑتگ۔

من پچگُڑتاں چے بوتگ زاناں۔سنگت ءَ من ءَ کے ڈی ءِ میسج نشان دات اَنت کہ کے ڈی سکّ زار گِپتگ “ھَو من ترا موکل داتگ کہ سنگت ءَ الاج کن بیار ئِے شُما بہ شھر ءِ نْیام ءَ انگت ءَ واب اِت۔ سنگت ءَ را چیزے بہ بیت کئے پسو دنت۔۔۔ ترا اندازہ ھست یک پگری سنگتے ءِ جوڑ بُوّگ چینکہ گْران اِنت؟ یک پِگری سنگتے ءِ روگ ءَ کار چینکہ پُشت ءَ رَو اَنت؟

کے ڈی ءِ سکّ باز ھمے وڑیں میسج اِت اَنت۔ ھمد ءَ من ءَ اندازہ بوت کہ شاھگانیں پِگر ءِ ھُدابُند وتی پِگری سنگتانی چینکہ ھیالداری ءَ کن اَنت۔

دو ماہ ءِ کساس ءَ ما ھمے ھند ءَ وتی کار کُرت ءُ واتر پہ شورّ ءَ روگ ءِ تیاری کُرت۔بلے ھما راہ ءَ کہ ما آھتگ اِت ایں آ راہ بند اَت گُڑا کے ڈی ءَ دِگہ راھے دیستگ اَت ما چہ ھمودا روگ ءِ تیاری کُرت ءُ ھاران جان ءَ موکل  گِپت آں ءُ در کَپت آں۔

روان انت