راسکوہ ءِ شھزادگ دھمی بھر نبشتہ کار ھلیل بلوچ

کندیل تمامیں شھر ءِ مران اَنت یک یک ءَ

دل بُرّیں زھیر تاھیر گران اَنت یک یک ءَ

(مبارک کازی)

چار ءُ پنچ روچ نہ گْوستگ اَت کہ ما اوتاک ءَ آھتگ اِت اِیں ءُ دگہ جاگاھے گَشت ءَ روگ ءَ پہ تیار اِت اِیں کہ میرل جان ءِ شھیدی ءِ ھال مارا رس اِت۔ ما درست بُرگُڑو بوت اِیں ، ھر سنگت دل ءِ تہ ءَ سچگ ءَ اَت ، بلے دومی ءَ دلاسہ دیگ ءَ اَت۔ منی ھیال گوں کے ڈی اَت کہ باریں کے ڈی اے گْرانیں بار ءَ چون برداشت کنت۔ پمیشکا من مساپر ءَ گْوشت کہ بِلے کے ڈی تئی کِر ءَ بیت ءُ وتی وڑ ءَ دلگوش ءُ ھیال ءَ گْورے کن۔ ما گشت ءَ در کپت اِیں ، بلے آ سکیں مزن مرّئِے اَت۔ ملا جان گُلگُلیں ارساں پھک کنگ ءُ گْوشگ ءَ اَت کہ ” اے جنگ ءِ تہ ءَ مارا وتی گوھر کیمتی ئیں سنگتانی جتائی برداشت کنگی اِنت۔ اے انچیں جنزے ، ایشی ءِ تہ ءَ ارزش داریں شے کربان کنگ کپ اَنت۔

شش ماہ ءَ رند 20 پروری ءِ روچ اَت ما اوتاک ءَ اِت ایں ، سنگتے پہ جنگی رپک ءُ ھنرانی ھیلکاری آھتگ اَت ءُ واتر برگ ءُ سر کنگی اَت۔ چوش کہ کے ڈی اود ءَ نہ اَت ، گڑا زمہ داریں سنگتاں منا ءُ زوھیب ءَ زمہ داری دات کہ شما بُرو اِت۔ ما نیم روچ ءِ نان وارت ءُ وتی زلورت ءِ سامان تیار کرت اَنت کہ در کا اِیں ، ھمے وھد ءَ آ سنگت چہ گَشت ءَ واتر آھت اَنت۔ من ملا ءَ را جست کت کہ کے ڈی کج اِنت؟ ملا ءَ گْوشت: ” آ ءُ بلال نیٹورکے گِرنت کا اَنت۔” ساھتے ءَ پد آ ءُ بلال آھت اَنت ، بارگ ءُ دلجان ءِ شھیدی ءِ ھال اِش گون اَت۔

جزبات ھر یک انسانے ءَ را بیت ، گوں کسے ءَ مردم ھمینچو گیش نزیک بوت ھمینچو زیات مردم ءِ جزبات گوں آئی ءَ بندوک بہ اَنت۔ پد ءَ منی وڑیں مردم جزباتانی کور ءِ تہ ءَ اوژناگ ءَ نہ زانت ءُ بس بُڈّ گیپت ، پمیشکا بارگ ءِ شھیدی ءِ ھال ءَ من ھمے وڑ سرّا برّا اِت آں۔ کسے دگہ گپے جنت ءُ من دگہ جوابے دئے آں ، بلے کے ڈی اے وڑ ءَ نہ اَت۔ گوں بازینے ءَ سکا باز نزیک بوت ، بلے آوانی دوری ءَ وتی جزبات ءِ لگام دیگ ھم زانت۔

منی درد ءُ جزبات کے ڈی ءَ پھم اِت اَنت ، پمیشکا وتی ژندی ءُ دمدری یے یک نیمگ ءَ کرت اَنت ءُ زمہ داریں سنگت ءِ کِر ءَ گْوشت ئے کہ اے سنگت ءَ من براں رسین آں۔

روان اِنت۔۔۔