سکی بکش پنام ء مرید ءَ وتی سرجمیں زند پہ ڈیھ ءِ آجوئی ءَ نْدر کرت ، ءُ مریدیں ملنگ گوں وتی لاگریں بالاد ءَ ھر وھد ءَ پہ وتی راجی کاراں شیدا ءَ اَت۔ پہ راجی کارانی دیمروئی ءَ برے ھند ءُ دمگے ءَ گولان اَت ، برے مادگ ءِ کلات برے دشت ءُ زامران ، برے مشکے ءُ آواران ءِ ایدگے ھنداں۔
پرچا کہ مرید ملنگیں سرمچارے اَت ، پہ راجی کارانی پیلو کنگ ءَ بے کساس ایماندار اَت۔ ھمے آئی پرمڑاھیں جزبگ اَت کہ جنگ ءِ تہ ءَ سک بھادر ءُ مدام پہ جنگ ءَ ساڑی اَت ، ءُ ھمے آئی گوں گلزمین ءَ بے ملیں مھر اَت۔
مرید جان!
تئی یاتانی کجام لڑ ءَ نبشتگ بہ کن آں ، وھدے تئی مھروانیں ٹھک ءُ کندگانی ، دیوان ءُ نیادانی یاتاں مردم دچار کپ اِیت ، گڑا انچو سما بیت کہ تئی جتائی ءَ تانسریں کولواہ پرسیگ اِنت۔ ھما موڑ ءِ ساھگ پہ تئی دیواناں وداریگ اِنت ، ءُ ھمے یات ءُ گیرانی رنج ءُ گماں موڑ ءِ توامیں درچک مرگ ءِ آماچ اَنت۔
مرید جان!
تئی داتگیں مھر منی جبین ءَ آس دیگ ءَ اَنت ، من ءَ یات اِنت کہ تو وھدے من ءَ پون کرت کہ ” منی کستریں براس کج ءَ ئِے؟ بہ یا ترا دیدارے کن آں شنکوں۔ سک زھیرے کرتگ پہ تو ، ءُ مرگ ءِ سر ءَ ھچ باور نہ بیت من ءَ ، (ٹھکے دات ءُ گْوشت ) چے گوشئے پلگد ؟ “
ھمے دانکاں من ءَ سک بے چاڑ کرت ءُ منی چمانی ارس یل بوت اَنت ، پرچا کہ مرید جان تئی جتائی من ءَ ھچ رنگ ءَ برداشت نہ بوت۔
ھمے میان ءَ مرید ءِ شھدیں بچکند ءُ ٹھکانی تہ ءَ یک بیمناکیں توارے منی گُوشاں کپگ ءَ اَت۔ پد ءَ من گْوشت مرید جان تئی مھر ءِ وشبوھاں پہ سک زھیر کنگ ءَ اِنت۔ ھمے زھیرانی تہ ءَ من ءَ تئی جتائی گندگ پیداک اِنت۔ پمیشکا تئی درداناکیں جتائی منی بالاد ءَ ویران ءُ ھلاس کنگ ءَ اِنت ، ءُ پد ءَ تئی ھما وش تبیں مھر من ءَ چو بے مھریں ماس ءِ وڑ ءَ تھنا کنگ ءَ اَت۔
تئی پسو گون من ءَ گڈی ءَ ھمے بوت کہ ” شنکوں کمو رند ءَ بہ یا کہ راہ لشکر ءَ انگراں کتگ۔
وش اِنت ، زندگ باں گندگ باں”۔ گوں تئی اے گپاں ھوار منی زندمان یک چورھیں زھگے ءِ وڑ ءَ گریوگ ءَ اَت۔ تئی جتائی ءِ ھال ءَ من ءَ وتی ھیالاں گوں رکست کرت ءُ شت۔ تئی مھروانیں ٹھک ءُ دیوان چہ من ءَ چہ پچ گرگ بوت اَنت ، تئی سررتگیں یات منی ھوشام ءَ تاھیر دنت ءُ مرید مرید کنت۔ تو پہ زمیں ءَ سالونک بوت ئِے۔
