ھلیپ جان مرچی منی دل ءَ گْوشت پہ تو چیزے نبشتہ بہ کن آں ، بلے ارواہ تو گپے زان ئے کہ من چد ءُ پیسر پہ کس ءَ ھچ نبشتہ نہ کتگ۔ چوش کہ تو انچیں دیمونی یے داتگ منی دل گْوش اِیت کہ تئی سر ءَ الم کسانیں نبشتانکے نبشتہ بہ کن آں۔ اے ھمے یات اَنت کہ من آیاں نبشتہ کنگ ءَ آں ، بہ گندئے ھمے ھیال ءُ یاتاں آ رنگ ءَ نبشتہ کت مہ کن آں۔
یک روچے ھلیپ جان ءَ منی کر ءَ ھال کت ءُ گْوشت: ” چون ئے پل! وش ءُ جوڑ ئے ؟ “۔ من ھلیپ جان ءَ پسو دات ءُ گْوشت ، وشاں جگر ، تو ھال کن وش ئے۔ تئی سنگت پاٹی وش ءُ سلامت اَنت ؟۔ شھید ءَ پسو دات ءُ گْوشت: ” ما پل درا وش اِیں ، تو جگر ھالاں بہ دئے۔ ھلک ءُ دمگ ءِ مردم ءُ سنگت وشاں ، باریں چون اَنت پہ وتی گلزمین ءِ واستا جیڑ اَنت یا ناں؟ “۔
من ھلیپ جان ءَ پسو دات ءُ گْوشت ، جگر گپے زان ئے مرچاں باز ھلکانی مردم پہ وتی گلزمین ءِ واستا جیڑگ ءَ اَنت ، ءُ ھزارانی کچ ءَ مردمانی واھشت اِنت کہ ما پدائی بہ کن اِیں ءُ وتی گلزمین ءِ موکگ ءَ دیمونی بہ دئے اِیں۔ گوں اے گپانی اِش کنگ ءَ ھوار شھید ھلیپ جان ءَ گوں کندگاں پسو دات ءُ گْوشت : ” گڑا و ھلک ءِ مردم ٹیٹ اَنت۔ جگر اگاں تئی دوستیں سنگت لوٹ اَنت کہ ما بلوچ ءِ آزاتی ءِ جنگ ءَ ھور بہ اِیں گڑا وتی سنگتانی چیروکائی تامر جوڑ کن ءُ منی سر ءَ روان بہ دئے “۔
من شھید ھلیپ جان ءَ گْوشت شر اِنت جگر ، گڑا چار ءُ پنچ ساهت ءَ پد ءَ منی سر ءَ شھید ھلیپ جان ءَ پیگام راه دات ءُ گْوشت: ” جگر من چہ نیٹورک ءَ در کا آں ، سلامت بات ئے۔ موکل نہ کن اِیں ، ھوار اِیں “۔
من ھلیپ جان ءَ پسو دات ءُ گْوشت مدام ھست بات ئے۔ ھمد ءَ چہ پد مئے ھال اھوال بند بوت۔
ھلیپ جان تئی داتگیں مھر انچو باز اَنت کہ منی وڑیں نابودیں مردم ءِ گوم ءَ گْوشگ ءُ نبشتہ کنگ نہ بہ اَنت ، بلے ھلیپ جان داں کوچگاں آسے بل اِیت تو زندگ ئے ، تو ابدمان ئے ، نمیران ئے۔
