راجدپتر ءُ گْوستانک گوں انسان ءِ کردار ءُ کارپداں ھمگرنچ اِنت ، پمیشکا ھمے کردار باند ءَ گْوستانک ءِ زیبائی ءُ پہ ما راھشونی ءِ کارست جوڑ بہ اَنت ، بلے اے نبشتانک ءِ کمک ءَ من وتی وانوک ءُ راجی جز ءَ بندوکیں ھر باسک ءَ ھمے سرپدی دیگ لوٹ آں کہ من ءَ شھید ناں ، بلکیں زندگیں انسان لوٹ اِیت۔ مئے شھید ھم چہ مرگ ءَ پد زندگ ءُ نمیران اَنت ، بلے منی گْوشگ ءِ مول ءُ مراد ھمیش اِنت کہ کسے اے جھد ءِ پڑ ءَ ھرچی کہ گیش زندگ بیت آ ھمینچو گیش راجی جز ءَ سیت ءُ نپ دنت ، پمیشکا مارا چہ شھید بوگ ءَ گیشتر زندگ بوگی اِنت دانکہ ما وتی راجی جز ءَ ھما تبک ءُ پہ آیوکیں پدریچ ءَ سر بہ کن اِیں داں آ منزل ءَ سرے بہ کنت۔ گڑا من اے گپ ءِ گْوشگ ءَ کدی چک ءُ پد نہ بہ آں کہ من ءَ اچ نمیرانیں الی جان ءَ گیش زندگیں الی جان ءِ پکار اِنت ، ءُ اے ھم راستے کہ جھد ءُ جنگ ءِ پڑ ءَ شھیدی بیت ، پرچا کہ دیمونی ءِ دیگ راجی جز ءَ مھکم ءُ توانمند کنت ، بلے ما ھر گام ءَ گوں ھمے لیکہ ءَ زندگی بہ کن اِیں کہ ما ھرچی گیشتر زندگ بہ اِیں دژمن ءَ ھمینچو گیش تاوان دئے اِیں۔ بہ گندئے کسے گوں منی اے گپ ءَ تپاک مہ کنت ، پرچا کہ ھرکس ءَ را وتی راہ ءِ ایر کنگ ءُ ھیالانی درشان کنگ ءِ ھک ھست ، ءُ آ وتی درشان کرتگیں گپانی مانزمان وت اِنت۔
مرچی من یک انچیں انسانے ءِ سر ءَ نبشتہ کنگ ءِ جھد کنگ ءَ آں ، من ءَ سما بیت کہ منی لبز من ءَ دْروھگ ءَ اَنت ، بہ گندئے منی لبز گوں اے دومگ بالاد ءَ انساپ کرت مہ کن اَنت۔ انساپ پرے واستا کہ اے دابیں بالادانی سر ءَ نبشتہ کن سکا گْران اِنت کہ آ وتی بالاد ءِ اندر ءَ پہ ایردستیں راج ءِ ورناھاں درونت ءُ زانت بکشیں کتابے ءِ بستار ءَ دار اَنت ، ءُ ھمے رنگ ءَ ھر انسان ءِ وتی رنگ ءُ داب ، وتی زندمانے۔ آ اے زندمان ءِ جنگجاہ ءَ گوں کجام جاوراں دیمپان بوتگ ، ایشی ءَ ھما زانت ءُ جوانیں رنگے ءَ درشان اِیت ، یا آئی نزیک تریں ھمبلے گْوشت کنت ، بلے ھما جیڑگ ءُ مارشت کہ آئی وتی باتن ءَ ساڑی اَنت آیاں دگہ کسے نبشتگ ءُ درشان کرت نہ کنت۔ پمیشکا مردم چونیں بالادے ءِ سر ءَ کہ نبشتہ بہ کنت ، سرجم بوت نہ کنت۔ پرچا کہ آئی سر ءَ نبشتہ کنگ ءِ ساھت ءَ زندمان ءِ تکے ناں تکے الم پشت کپ اِیت ، گڑا من اے گپ ءَ پمیشکا تپاک کن آں کہ یک نمیرانیں انسانے ءِ سر ءَ نبشتہ کنگ سکا مزنیں ھبرے ، چی ءَ کہ ھما انسان ءِ سر ءَ کہ کسے نبشتہ کنت گڑا اے گپ ءَ آ الم جیڑ اِیت کہ باریں منی نبشتگیں لبز گوں آئی بے ملیں بالاد ءَ چینچو انساپ کنگ ءَ اَنت یا کرتگ اِش ، پمیشکا من گْوش آں کہ آئی سر ءَ نبشتہ کنگ ءَ ابید آئی کرد وتی درشان ءُ سپت ءَ وت کنت۔
پمیشکا ما اے ھبر ءَ بہ زان اِیں کہ کجام مردم وتی بے ملیں زندمان ءَ نْدر کنت ءُ نمیران بیت ، ھمے بے مٹیں انسان ءِ زانت ءُ پوھی مئے دیم ءَ کئیت ءُ سھرا بیت کہ آئی ءَ را ھمے زانت ءُ زانگ ءَ اے دیمونی ءِ دیگ ءَ ساڑی ءُ سکین داتگ داں آئی مرگ امباز اِتگ ءُ مارا ھمے کلوہ داتگ کہ اے جھد نوں شمئے کوپگان ءُ آئی ءَ داں منزل ءَ سر بہ کن اِت ، پمیشکا منی لیکہ ھمیش اِنت کہ مارا زندگ بوگ ءُ اے کلوہ پہ آیوکیں پدریچ ءَ سر کنگی اِنت داں آ وتی شھیدانی رتکگیں ھون ءُ دیستگیں واب ءَ مانا بہ کن اَنت۔
ھمے نمیرانیں کردارانی رد ءَ امر مکتار ، بھگت سنگ ، سبھاش چندر بوس ، ھان مھراب ھان ، گلام مھمد ، ڈاکٹر منان جان ءُ دگہ بازیں انسان ھست اَنت کہ آ وتی کردار ءِ برورد ءَ چاگرد ءِ توکا زندگ ءُ شرپدار اَنت۔ اگاں ساڑی ءُ آیوکیں پدریچ ھمے بالاداں وان اِیت ءُ سرپد بوگ ءِ جھد ءَ کنت ، گڑا الم زانت کہ اے تمردیں سراں پہ کجام مول ءُ مراد ءَ وت ءَ نْدر ءُ کربان کرتگ۔ چہ آیانی وانگ ءُ زانگ ءَ پد ھمے زانشت دیم ءَ کئیت کہ آیاں وتی نگرھیں زندمان ھمے واستا کولیگ کتگ کہ مئے لج ءُ ننگ ، ماتیں گلزمین بہ رک اِیت ءُ ما اچ درآمد ءِ گلامی ءَ آجو بہ بہ اِیں ءُ وتی جند ءِ سرڈگار ءُ وتواجہ بہ بہ اِیں۔
ھمے رنگ ءَ اے راہ ءِ تہ ءَ نبشتہ کار ءُ کواس ، دانشور ءُ استادانی مزنیں کردے ھست ، من ھمے رنگیں استاد ، زنتکار ءُ کواسے ءِ بارو ءَ چیزے نبشتہ کنگ ءِ کوشست کنگ ءَ آں کہ آئی اچ وتی الم ءُ زانت ءَ چاگرد ءِ تہ ءَ آشوبے آؤرتگ۔ ھمے آشوبی استاد ، زانتکار ءُ کواس ءِ استاد الی جان اِنت۔ آ جاہ ء آھو (جھاو) ءِ کسانیں میتگ دراو کوچگ ءَ جھ منند بوتگ۔ اے ھند ھما دمگ اِنت کہ اود ءَ زانشت ءُ جاندْراھی ءِ بنکی آسراتی نہ بوگ ءِ درور ، بلے ھمے پدمنتگیں چاگرد ءِ تہ ءَ استاد الی جان ودی ءُ داں لائک بیت۔ اچ وتی جھد ءُ جپاھاں ورناھاں الم ءُ زانت ءِ نیمگ ءَ رھادگ کنت۔ استاد گوں مزن پگریں بالاد ءَ کوھڑو ءَ یک زانشتی ادارگے ءِ بُن ھشت ءَ ایر کنت ءُ چاگرد ءِ تہ ءَ جتائیں دْروشم ءُ گوناپے کار اِیت ، آ دْروشم ءُ گوناپ پدمنتگیں چاگرد ءِ بدل بوگ ءُ زانت ءُ زانگ ءِ پدانک ءَ سرکپگ۔ اچ چاگرد ءِ ردیں کاراں بہ رک اَنت ءُ گوں کتاب ءَ مھر بہ کن اَنت ، پرچا کہ گوں کتاب ءَ مھر کنوکیں راج وت ءَ مار اِیت ءُ چہ تھاری ءَ درکپگ ءُ روژنائی ءِ ھدوک بیت۔
استاد الی جان ءَ کہ اچ سنگتاں گیش یک چیزے لوٹ اِتگ ، آ کتاب بوتگ۔ کجام سنگت کہ اچ شھر ءَ اتکگ گڑا آئی ءَ گْوشتگ پمن کتاب بہ یار اِت گوں ، ءُ آئی کتاب لوٹگ ءِ ھواری ءَ ھما کتاب ءِ ھک ھم پیلو کرتک۔ پمیشکا من گْوش آں کہ کتاب ءَ گوں مھر کنوکیں راج ءِ پسگ شھید الی جان جوڑ بہ اَنت۔
ھمے سرھال ءِ سر ءَ نمیرانیں بامرد ڈاکٹر منان جان ھم نبشتہ کرتگ ، بلے من آ تک ءِ نیمگ ءَ نہ رو آں ، بلکیں من ھمے گْوش آں کہ آ کتاب ءِ شیدایے بوتگ ، آئی ءَ را کتاب ءِ درکار پرے واستا بوتگ کہ آ وتی بالاد ءِ اندر ءَ الم ءُ زانت ءِ دریایے بوتگ ، بلے انگت الم ءُ زانت ءِ تلبگار بوتگ ، چر ایشی ءَ ھمے سھرا بیت کہ کسے ءِ الم چینچو کہ گیش بہ بیت آئی ءِ تلب ءُ ھوشام ھمینچو گیش ود اِیت۔ پمیشکا من گْوش آں کہ استاد الی جان کتاب ، الم ءُ زانت ءِ شیدایے بوتگ۔
ھمے رنگ ءَ منی گوں استاد الی جان ءَ اولی گند ءُ نند جاہ ء آھو (جھاو) ءَ بوتگ ، اے وھد ءَ من ڈاکٹر منان جان ءِ ڈیوٹی بگانی زیلگ (بی ایچ یو زیلگ) ءَ بوتگ۔اے وھد ءَ من شال ءَ وانگ ءَ بوتگ آں ، بلے من آواران ءَ چہ جاہ ء آھو (جھاو) ءَ شتگ آں۔ ھمے وھد ءَ من چیزے روچ ءَ ڈاکٹر منان جان ءِ کر ءَ داشت۔ ھمد ءَ گوں استاد الی جان ءَ گند ءُ نندے بوت ، ءُ استاد الی جان بے دروریں انسانے اَت۔
چوش کہ من سیاست ءِ توکا نوک کدم ایر کرتگ اِت اَنت ، پمیشکا گوں اے رنگیں مزن بالاد ءُ جوانیں انسانے ءَ گند ءُ نند کنگ ءَ دل باز وش بوت ءُ چہ آئی ءَ بازیں ھبرے دربرت۔
استاد الی جان کوھڑہ ءَ یک وانگجاھے جوڑ کرتگ اَت ءُ ھمد ءَ چکاناں وانینگ ءَ اَت ، بلے ھمے جاہ ء آھو (جھاؤ) ءِ روآ ء چہ مالوم بوت کہ استاد ءَ لھتیں ورناہ پہ وانگ ءَ شال ءَ راہ داتگ ، اچ وتی پگار ءَ ھمے ورناھاں کمک کنت۔
ھمے گند ءُ نند ءَ پد منی سیاسی نزیکی گیش بوت ، کدی پون ءِ سر ءَ ھال اھوال بوت ءُ کدی دیم پہ دیم ، تاں زند ءِ گڈی روچاں منی شریں ھال اھوالے بوتگ۔ اگاں ما کدی جاہ ء آھو (جھاؤ) شتگ اِیں ، گڑا الم وت ءَ استاد الی جان ءِ نیادانی پتر ءَ سر کرتگ ، چی ءَ کہ آئی لوگ یک کتابجاھے بوتگ ءُ آئی کر ءَ چہ بازیں ھبر ءُ زانت دربرتگ ، ءُ ھمے رنگ ءَ آئی زانت پہ ما مدم دلبڈی یے بوتگ ءُ ھست اِنت۔ ھمے زانت ءُ سرپدیاں زندمان ءِ ھر پڑ ءَ مارا کار داتگ۔ ءُ آ وتی سیاسی ءُ المی کاروان ءِ ھاتر ءَ شپ ءُ روچ یکے کرت ، پمیشکا آ پہ ما توکل ءُ سکینے اَت ءُ ھست۔۔۔۔۔۔
دگہ یک ھبرے من شمارا گْوش آں کہ استاد ءِ لوگ ءَ کوھن کدگ ءِ لھتیں سازمان بوتگ کہ کسے ءَ پہ لالچ اچ زمین ءَ در کرتگ اَت کہ بھا اِش کناں۔ من چہ استاد ءَ جست کرت ایشاناں اچ کج ءَ ودی کرتگ اَنت؟ گڑا استاد ءَ گْوشت ” ھمد ءَ وتی لوگ ءِ نزیک ءَ ، اے مئے پجار اَنت۔ ایشاں کسے بہ چار اِیت گڑا ھمے چیز مارا مھر گڑھ ءَ دست کپ اَنت۔ اے گْوستانک ءِ راستی اِنت کہ گوں مھرگڑھ ءَ مئے راجدپتر ھمگرنچ اِنت “۔
چوش کہ مئے سرزمین بلوچستان ءِ کنڈ کنڈ ءَ ھمے کْوھن کدگی سازمان ھست ، پہ درور نال ، مشکے ، زامرن ، تمپ ، مچ ، بولان ءُ جاہ ء آھو (جھاو) ءَ ھم بوتگ۔ ھمے وڑ ءَ استاد الی جان اے ھم گْوش اِیت کہ ” مھر گڑھ مئے دود ءُ ربیدگ ءِ بھر اِنت ، ءُ اے گلزمین ءُ گْوستانک مئے پجار انت ، پہ ھمے پجار ءُ گلزمین ءِ رکینگ ءَ بلوچ جھد ءُ جنگ کنگ ءَ اِنت ” ۔
بہ کول ء استاد الی جان ما ڈاکٹر پاروک بلوچ ءَ وان اِیں یا ھمید بلوچ ءَ ، آیاں ھمے درگت ءَ نبشتہ کرتگ۔ اے ھبر ءِ مکسد ھمیش اِنت کہ وتی گْوستانک ءَ بہ وان ، پٹ ءُ پول بہ کن داں ترا وتی جند ءِ بارو ءَ زانت ءُ سرپدی بہ بیت۔
چوش کہ راجکاری بہ بیت یا گْوستانک ءِ پٹ ءُ پولکاری بہ بیت ، استاد الی جان اے رد ءَ اولی لڑ ءَ گوں بوتگ۔ پہ درو جھاؤ کہ آئی گْوشگ اِنت کہ اے جاہ ءِ بندری نام جاہ ء آھو اِنت ، رند ءَ بدل بوتگ ءُ جھاؤ بوتگ۔ اے کلیں ھبرانی مول ءُ مراد ھمیش اِنت کہ استاد وتی الم ءُ زانتی ، بود ءُ بودناکی ءَ گچینی ئیں سرے بوتگ ، پمیشکا من گْوش آں کہ آ اگاں مرچی مئے میان ءَ ساڑی بوت اِیں اچ آئی ءَ ما باز الم ءُ زانتی سیت ءُ نپ زرتگ اَت ، بلے چے کن ئے کہ اے راہ یک انچیں راھے کہ کسے ساری ءُ کسے رند ، بلے منی نگاہ ءَ بودناکیں سرانی زندگ بوگ مارا گیش نپ دنت۔
پمیشکا من مدام اے گپ ءَ گْوش آں کہ بد بھتی ءَ مئے میان ءَ ڈاکٹر منان جان بوتگ آ ھم نیمران بوت ، زاھد بلوچ اَت دزگیر بوت ، رزا جھانگیر ھم نمیران بوت۔ دومی من یک گپے اد ءَ جنگ لوٹ آں کہ اے رنگیں کردانی سر ءَ نبشتہ کنگ ، المی بنیاد ءَ پٹ ءُ پول کنگ ھچ رنگ ءَ گندگ ءَ نئیت ، پمیشکا من وتی راج ءِ ورناھاں گْوشگ لوٹ آں کہ آ اے نیمگ ءَ دلگوش گور بہ کن اَنت ، وتی راجی بامردانی بارو ءَ نبشتہ بہ کن اَنت ءُ آیاں دیم ءَ بہ یار اَنت داں بلوچ راج اچ وتی راجی بامرداں آشنا ءُ ھمایانی داتگیں دیمونی ءُ لیکہ ءِ پدرنداں رھادگ بہ بیت۔
ھمے رنگ ءَ بابا ھیربکش ھر وھد ءَ ھمے گپ جت کہ ” بالاچ شھید مہ بوتیں گڑا آئی گیش سکی برداش کرت ، بلے نوں نمیران بوتگ “۔ اے گپ ءِ متلب ھمیش اِنت کہ زندگیں بالاد اچ وتی جھد ءُ کوشست ءَ سک باز چیز کرت کنت ، ءُ اے چاگرد ءَ کہ آ دم کشگ ءَ اِنت دژمن ءِ رپک ءُ پندلاں گوں وتی توان ءُ شیواری ءَ بے سوب کنت۔
گڈی ءَ یک رندے پد ءَ من ھمے گْوش آں کہ اگاں استاد مروچی زندگ بوتیں ، دگہ بازیں استاد الی جان جوڑ کرتگ اَت۔ پرچا کہ آئی ھبر ، آئی سرکل ، زانت ءُ پنت چکاریں دانکاں مئے راھشونی کرت۔ اگاں ھر ھما انسان کہ پہ راج ءَ زندگی کنت ، گڑا آئی ءَ گْوستانک مدام گیر کار اِیت ءُ راج آئی سر ءَ پھر بند اِیت۔
پہ درور کہ آیاں پہ ایردستیں راج ءَ زندگی کتگ ، آیانی تہ ءَ استاد الی جان ءَ ھوار ڈاکٹر منان جان ، واجہ گلام مھمد ، کماش اکبر ھان ، نمیرانیں بالاچ ، یلیں دلوش ءُ ھالد ، استاد اسلم ءُ ایدگہ باز گوھریں سراں پہ راج ءِ واستا زندگی کتگ ءُ داں وتی ارواہ پہ ھمے راج ءِ آجوئی کربان کرتگ۔
پمیشکا من پد ءَ نبشتہ کن آں کہ من ءَ زندگیں الی جان لوٹ اِیت کہ آ وتی زند ءِ ھر ساھت ءُ دمان ءَ پہ راج ءَ دنت ءُ پہ راج ءَ زندگی کنت ، پرچا کہ زندگیں انسان باز ناگیگیں کاراں پہ دلجمی گیگ ءُ گوم کنت۔ منی اے کسانیں نبشتانک پہ استاد الی جان ءِ زانت چکاریں بالاد ءَ سک کسان اِنت ، بلے یک نبشتہ کارے ءِ بستار ءَ من وتی ھما یات نبشتہ کرت اَنت کہ منی مجگ ءَ مدام ساڑی ءُ پہ نبشتہ کنگ ءَ سکین اِش داتگ۔
