سیمی بھر:
نبشتہ کار: سنگت بلوچ ھان
چہ سبارگ ءَ پد ما ارداگ کت کہ درکپ اِیں دیم پہ وتی سپر ءَ ، بلے مئے اے ھبر کہ میران ءَ اِش کرت انچو باھندے کت ءُ گْوشت ئے کہ ” مرچی مرو انگت بہ جل ، باریں پد ءَ کدی دچار بہ کپ اِیں “۔ من گْوشت کار ھست ، پمیشکا مردم جز اِیت داں میران ءَ پسو دات کہ ” مئے شمے کار زان ءَ کدی کٹ اَنت ؟، مرچی بدار باند ءَ پہ سلامتی بہ جز “۔
میران ءِ مھرانی دیم ءَ من ھچ گْوشت نہ کت ، پمیشکا اے رو چ ءَ ھم ما میران جان ءِ وتاک ءَ داشت۔ مجلس ءُ دیوان برجم اَت کہ شپ بوت ، شپ ءَ سنگتاں پہ دل وشی ءِ ھاتر ءَ ناچ ءِ پروگرامے ایر کرتگ اَت۔ من یک وھدے چاراں میران گار اِنت۔ من کہ سنگتے ءَ را جست کت میران جان۔۔۔۔۔۔؟
سنگت ءَ گْوشت ” آ اِنت کہ گوں ناچ ءَ گلائیش اِنت ، پٹک پٹک اِنت پمیشکا گندگ نہ بیت”۔ من پد ءَ پہ مزاک میران ءِ بدل ءَ پیرین گْوشتگ اَت۔ ھو پیرین! ھو پیرین ھمے وڑ ءَ ھاھاھاھاھا۔
سنگتانی ناچ ءِ پروگرام ھلاس بوت ، گڑا من ءُ میران گوں ترماسوک ءَ شتیں وتی وابجاہ ءِ سر ءَ۔ شپ ءَ ھاموشی اَت۔ ترماسے سیاہ چاہ ءُ سگریٹ ، من ءُ میران مجلس مجلس داں واب کپت اِیں۔
سھب ءِ سر مھلہ چہ واب ءَ بست کت ، چاہ وارت ءُ گوں کلیں ھمبلاں ادارکی مجلسے کت۔ روچ نوکی سر کشان اَت کہ ما دیم پہ وتی سپر ءَ سرگپت اِیں ، بلے میران جان گوں ملور ملوری ءَ درائینت ءُ گْوشت ” دیر مہ کن ، بے ترا اے دمگ وش نہ اِنت۔ زوت بہ یا “۔
من گوں میران جان ءِ مھروانیں دانکاں پہ بچکندگ پسو دات ءُ گْوشت انشاءاللہ ، زند اگاں ھمراھی بہ کنت زوت واتر بہ آں۔
ما جز اِت اِیں دیم پہ وتی سپر ءَ ، بلے برے برے گوں میرو ءَ منی ھال اھوال بوت ءُ دزگٹیانی سبب ءَ دچار نہ کپت اِیں۔ من پد ءَ یک ءُ دو رند ءَ کلوہ دیم داتگ اَت ، بلے کاردامگ ءَ گندگ نہ بوت۔ من اچانگ ءَ گوں دگہ سنگتے ءَ ھال بوت کہ میرو جان ءِ اوتاک ءِ سنگتے اَت۔ من جست کت میران جان ءِ ھالاں بہ دئے گندگ نہ بیت؟ ، آئی ءَ گْوشت ” میران وش اِنت “۔ من گْوشت گڑا گار اِنت ، ءُ شمئے نیمگ ءَ لشکرکشی یے بوتگ ، چر اے لشکرکشی ءَ پد میرو بے بلاہ سھرا نہ بیت۔ ایدگہ سنگتانی ھالاں بہ دئے چتور اَنت؟
سنگت ءَ پسو دات کہ ” سنگت کل وش اَنت ، میرو ھو لشکرکشی ءِ توکا کپتگ بلے وتارا پہ وش ءُ سلامتی کش اِتگ ئِے “۔
من گْوشت شکر! گڑا نوں چون اِنت؟ سنگت ءَ گْوشت
” انوں چٹ برابر اِنت “۔ من گْوشت منی پیگاماں بہ دئے ءُ بہ گْوش ئِے کہ بلوچ ھان گْوشتگ کاردامگ ءَ بہ یا من ءَ ھالے بہ کن۔ سنگت ءَ گْوشت ” شر! پیگاماں دیان ئِے کہ بلوچ ھان ءَ پہ ترا کلوہ داتگ ءُ گْوشت کہ کاردامگ ءَ بہ یا اھوالے کن اِیں “۔
منی ءُ میرو ءِ دیریں ھال اھوال نہ بوتگ اَت ، گڑا یک روچے من دزھورک بوت آں دل ءَ گْوشت مرچی کاردامگ ءَ سرے بہ جن۔ من کہ کاردامگ ءِ جاہ ءَ سر بوت آں ، ساھتکے ءِ ساسار کنگ ءَ پد من کہ موبائل انچو پچ کت میرو ءِ کلوہ اتک۔ من کہ زنگ جت میرو لین ءَ اَت۔ ھال اھوال ، گپ ءُ رپ ، کندگ ءُ مزاک بوت ، ھمے میان ءَ من ءَ گْوشت ئے ” من تئی نزیک ءَ آں ، تو کائے یا من بہ یا آں “۔ من گْوشت تو وتی جاہ ءِ ڈس ءُ نشان ءَ بہ دئے من وت کا آں۔ من ءَ جاگاہ ءِ ڈس ءُ نشانے گْوشت ، گڑا من گْوشت کہ من چہ دومی پاند ءَ درکپتگاں ءُ کمیں دور آں ، بلے الم کایاں ودار بہ کن۔
گوں ھمے گپاں ما یکے دومی ءَ را موکل کت ءُ گوں وت ءَ دلگوش بوت اِیں۔
روان اِنت۔۔۔
