وھدے من شھیدانی اکساں چاراں ، اے زمین زادگ انچو شوک گندگ ءَ کا اَنت کہ ایشانی نام ءِ گرگ ءَ ھوار یک انچیں مھرے چہ دل ءِ بنزہ ءَ چشت بیت کہ اے مھر چہ ھمک مھراں جتا اِنت۔ کدی جیڑاں کہ اے شھید بوتگ اَنت ، بلے ایشاں اوں شوکیں زندے ءِ واھشت داشتگ۔ گوں وتی سنگت ءُ دوستاں کندگ ءُ مزاک ، نزیکی ایشانی دل ءَ اوں لوٹ اِتگ ، بلے اے زمین زادگاں وتی زند ءِ توامیں وشی پہ ڈیھ ءِ آجوئی ءُ بلوچ راج ءِ ایمن ءُ وشھالیں باندات ءِ ھاتر ءَ ندر کرتگ اَنت۔
من ءَ ھما روچ یات کئیت وھدے مئے لوگ ءِ سر ءَ زورگریں پاکستانی لشکر ارش کنت ، بلے من سک کسان بہ آں۔ آ وھد ءَ ھچ سما نیست اَت کہ چے بوگ ءَ انت ، پمیشکا من نہ زانت کہ اے چونیں مردم اَنت ، پرچا مئے لوگ ءَ اتکگ اَنت ، چی ءَ تیر ءُ بمب گوارگ ءَ اَنت، اے ھم ترس نیست اَت کہ بوت کنت من اوں اے تیر ءُ بمبانی زد ءَ اتک کن آں۔
وھدے من سما کت داں منی تروزتک ءَ را اِیشاں گران کتگ ءُ دگہ اوتاگے ءَ برگ ءَ اَنت۔ ھمے ناگیگیں ساھت ءَ من چاراں منی کستریں گْوھار ءُ برات ، ناکو ءُ مات ھبرگی ءِ آماچ اَنت ، بلے من وتی دیدگیں کماش ساربان (وتی مردمانی پھریزگ ءِ ھاتر ءَ اسل نام ءَ نبشتہ کت نہ کن آں) ءَ گندگ نہ اِت آں۔
مات ، منی کستریں گْوھار ءُ برات گوں وت ءَ انچو لچ اِتگ اِت اَنت کہ سے بدن یک جان ھمسلون اَت۔ لوگ ءِ کلیں مردماں گوں گریوگ ءُ پریات کنگ ءَ میتگ سر ءَ زرتگ اَت ، بلے من انگت سما کنگ ءَ نہ اَت آں کہ چے بوگ ءَ اِنت۔
ھمے جیڑگ ،جیڑگ ءِ تہ ءَ اچ ڈن ءَ توارے اتک ” ساربان دستاں چست کن ، اگاں ناں تئی سرجمیں لوگ ءَ آس دئین ءُ پر کنیں “۔ من ساربان ءِ توار اِش کت کہ منی مات ءَ را گْوشگ ءَ ات “منی برات ءَ ھچ وڑ ءَ دست ءَ مہ دئے اِت ، من شت آں”۔ اے گپ ءَ رند ساربان ءِ توار گار بوت ، بلے تیر ءُ بمبانی توار بے کساس پیداک اَت۔ پہ ما اے ساھت کرنانی ھساب ءَ اَت اَنت۔ اے ساھت ءَ وھد ءُ پاس پورا ھچ دیم ءَ نہ شت اَنت۔
وھدے کہ ساربان پہ وتن نْدر بوتگ اَت ، گڑا بمب ءُ توپانی توار گار اَت۔ ھر گْور ءَ ھاموشی اَت ، زورگریں لشکر ءِ کارمندے مئے ھمساھگ ءِ ھمراھی اتکگ اَت ءُ مارا چہ لوگ ءَ در اِش کت۔ گنداں ساربان ءِ جون مئے اوتاگ ءِ تہ ءَ کپتگ۔ من ءَ انگت سما نیست اَت ، پمیشکا من گْوشت ” اماں منی کماش چو چی ءَ وپتگ ” ، بلے مات گوں ارسیگیں چماں بے توار اَت۔
گوں اے ناوشیں ندارگ ءَ دچار ڈن ءَ دراک آں ، گنداں لشکر ءِ کارمندانی مزنیں کساسے ءَ مارا انگراں کتگ اَت۔ میتگ تیوگ ءَ جُپ اِتگ اَت ، بلے کس ءَ منی پت رکینت نہ کت۔ درستانی چماں ارس یکشل ءَ رچگ ءَ اَت۔ ساھتے ءَ پد ھونواریں لشکر شت ، ھرچ نیمگ ءَ واہ ءُ زار مچ اِت۔
من نہ زانت کہ چے بہ کن آں ، پمیشکا من اوں گریت۔ سک گریت ، مات باریں کج ءَ اَت۔ یک جنینے ءَ منی دست گپت ءُ گوشت ” تئی پت ساربان شھید بوتگ ” ۔کمیں بے تواری ءَ رند پد ءَ گْوشت ئے” مھر تو وتی کماش ءِ بیراں گر ئے؟” من دپ ءَ ھچ نہ گْوشت ، بلے دل ءَ گوشت الم منی کماش ءِ بیر بکشگ نہ بیت۔
ھما روچ ءَ بہ گر داں مرچی منی دل ءَ آس روک اِنت ، ءُ اے آس ھما روچ ءَ تم بیت کہ ما وتی شھیدانی دیستگیں واباں مانایے دئے اِیں۔ مئے ماتیں وتن اچ زورگر ءِ پنجگاں آجو ءُ ما وتی گلزمین ءِ راج مستر ءُ وتواجہ بہ اِیں ، اگاں ناں بدواہ کدی ایمن نہ بیت۔
