آئی ءِ ھیلکاری چہ بی اس او آزاد ءِ وڑیں ٹوھیں ادارہ ءَ بوتگ ، آئی ءَ چوں چہ چئیر مین زاھد ءُ سنگت سنا ءِ داتگیں دیمونی ءِ راہ ءَ پد کنز بوت کرتگ اَنت۔
شاری پہ وتی جود ءُ ھردوئیں چکاں سرجمیں دنیا یے اَت، شاری ماھو ءُ مھرو ءِ سھب ءُ بیگاہ اَت، شاری ایوک وتی زھگانی مات نہ اَت، آ وانگجاہ ءَ استادے بوگ ءِ جھت ءَ سے سد چکانی ھم مات اَت۔ شاری استادے ات پمیشکا آئی ءَ درس ءِ یات دیگ شریں وڑے ءَ زانتگ اَت، نودربرانی ھوری ءَ شاری ءَ وتی راج ءُ دژمن ءَ ھم یک انچیں درونتے دات کہ داں ابد ناں راج ءُ ناں کہ دژمن چہ اے درس ءَ بے ھیال بیت۔ بلوچستان ءَ اگاں استادانی نام گرگ بہ بیت ءُ پروپیسر سبا دشتیاری ءِ نام گرگ مہ بیت گڑا اے راستی ءِ چیر دیگ اِنت ۔ پروپیسر سبا کہ آئی ءَ بلوچ جھد ء آجوئی ءِ استاد گْوش اَنت، بلکیں راستی ءَ سبا آجوئی ءِ استاد اَت۔ سبا ءِ توار انگت ءَ ماں بلوچستان زانشجاہ ءَ جکسگ ءَ اِنت کہ اے بلوچ ءِ سرزمین انت۔ بلوچ راج ءُ دژمن ءَ داں مروچیگ ءَ آ درس بے ھیال نہ کرتگ کہ سبا ءَ داتگ اَت ءُ مروچی یک دگہ استادے ءَ ، شاری ءَ دگہ گْوستانکے جوڑ کرت۔
ھمک سھب ءِ داب ءَ مروچی ھم شاری پاد اتک، پہ وتی چکاں چاہ ءُ ارزبند ئِے جوڑ کرتگ ، چہ گندلاں چہ پادکنگ ءِ وھد ءَ مھرو ءُ ماھو ءِ گب ئِے چک اِت ، نازینت ءُ گْوشت اَنت منی جان ءِ تلاں، منی چمانی سارتی ، زرد ءِ تاھیر ،منی باندات ءِ امیتاں، منی لوگ ءِ چراگاں، منی دل ءِ دْرکگاں نو پاد بہ یا اِت ۔ءُ مھرو ئِے بڈ ءَ کرت ءُ ماھو ءِ دست ئِے گیپت، نازینان ءَ ھردوئینان ءَ ارزبند ئِے دات ، جان ئِے ششت اَنت، پچان ئِے گور ءَ دات اَنت ،ھردوئیں ھمبازاں زرت اَت ءُ پد ءَ بچکند اِت ءُ گْوشت: ’’ ھمے داب ءَ کہ من ءَ اینچو وھد اِنت شمارا ھمک روچ جاڑی کن آں ،نو ماھو تو مزن بوتگ ئے، چہ مروچی ءَ پد ترا وت ءَ ءُ مھرو ءَ وت جاڑی کنگی اِنت۔پہ پت ءَ ارزبند اڈ کنگی اِنت۔‘‘
ماھو ’’ ناں اماں جان من اینچو مزن نے آں، اماں جان من اگاں پیر بہ بہ آں بلے پد ءَ ھم تئی گور ءَ بہ آں ءُ تو من ءَ ھمے داب ءَ پاد کن ءُ جان ءَ شود ، ھمے داب ءَ نازین ءُ منی گباں بہ چک۔‘‘
گڑا شاری ءَ گْوشت ’’ ماھو تو چوش کسانیں زھگ ءَ انگل مہ کن، تو منی مستریں جنک ئے، ماھو اد ءَ چار اے وڑ ءَ میکپ کن اَنت، دگہ پرے انچوش وت ءَ بہ سمبھین ءُ مدام بلوچی پوشاک گور ءَ بہ کن، تئی گور ءَ بلوچی پوشاک بے کساس بْراہ دے اَنت ، ماھو تو منی چھرگ ءَ جن ئے، من کہ ھرچ وھد بلوچی پوشاک پوش اتگ گڑا منی مات ءَ من ءَ گْوشتگ کہ شاری ترا مردمانی چمے مہ گپت۔ منی پیشانی ءَ سیاھیں ٹکے جتگ اَت ئِے ءُ پد ءَ من وانگجاہ ءَ شتگ اَت آں، پمیشکا ماھو تو ھم ھمک روچ وت ءَ سیاھیں ٹکے الم بہ جن۔ ماھو اگاں کسے ءَ اچ تو پرس اِت کہ تئی مات کے انت ءُ کج ءَ اِنت، اگاں کسے ءَ ترا گْوشت کہ چورہ گڑا آئی ءَ بہ گْوش کہ من چورھے نہ آں، مئے ءُ شمے درستیں بلوچانی مات بلوچستان اِنت ، ءُ ایوک ھمے مات اِنت کہ مارا چہ مرگ ءَ پیسر ءُ مرگ ءَ پد ھم وتی دلبند ءَ جاہ دنت۔ چہ سرزمین (بلوچستان) ءَ مستریں مات ھچ جاہ دست نہ کپ ایت۔‘
ماھو ھم دلتپرکہ بیگ ءَ ات کہ منی مات، مروچی چونیں گپ کنگ ءَ اِنت بلے ماھو ءِ سن زاناں چنچک اَت کہ آ اے گپاں سرپد بہ بیت،یکے گڈی وھد ءَ ٹوھیں دیمونی ءِ دیوکیں مات ءَ وتی چکان ءَ (شاری ءَ ماھو ءُ مھرو ءَ ) داں ھمینچو دیراں امبازاں زرت، انچوش کہ سرجمیں زندے بہ گْوز ایت۔۔۔
اُپپپ یکے اے موکلے ءُ یکے آ لمہ یاسمین ءِ ریھان جان ءِ موکلی جھان ءِ تورناکتریں موکلی اَت اَنت۔ وھدے مکسد اینچو ٹوہ بہ بیت گڑا اے موکلی چہ بانورے ءِموکلی ءَ کم نہ اَنت۔
شاری ھما گڈی وھد ءِ امبازگ ءَ ھوری ءَ، وتی ودی بوگ ءِ روچ ءَ ھم گوں چکاں، پہ وشی برجم دارگ ءَ اَت۔ چکان ءَ چہ شاری ءِ مھر ءَ ابید دگہ ھچ پھم ءَ آیگ ءَ نہ اَت، شاری ءَ سرجمیں روچ ءَ وتی چک چار اِت اَنت ءُ من ءَ ستک اِنت کہ وھدے شاری وتی چکاں چارگ ءَ اَت گڑا آئی ءَ لمہ یاسمین ءُ ریھان جان ءِ ھما موکلی بے کساس گیر آیگ ءَ اَت ءُ لمہ یاسمین ءِ دیمونی آئی ءَ گیشتر مھکم کنگ ءَ اَت۔ ھمینچو مھکم کہ پد ءَ شاری ءَ پشت ءَ چک نہ جت ءُ دانکہ وتی چک ئِے ھم نہ چار اِت اَنت ۔
اے ھما روچ اِنت کہ شاری پہ ندر بوگ ءَ اتکگ ات بلے باریں پرچا آ روچ ءَ شاری ءِ بمب نہ ترک اِت ، تامر ءِ تہ ءَ گندگ بیت کہ شاری وتی پاد ءَ انچیں وڑے ءَ زمین ءَ جنت زاناں گوش ئے پٹ بالرے ءَ گول دات کت نہ کرتگ۔ آ چہ زھر ءَ وتی پاد ءَ زمین ءَ جنت وتی کینگ ءَ پیش دار ایت، ھمے وڑ ءَ شاری ءَ ھم وتی کینگ پیش داشت۔ اپپپ گوں مرگ ءَ اے کساس ءَ مھر ۔۔؟ گوں مرگ ءَ اے مھر ءِ سبب وھدے زیبائیں مکسدے، بلوچستان بہ بیت گڑا اے مھر جھان ءِ مستریں مھر گْوشگ بیت۔ ٹِک ءِ نہ کپگ ءَ پد سرجمیں روچ ءَ ھمے جیڑگ کہ باند ءَ من چہ پیم وتی ٹارگٹ ءَ دست گراں، ءُ گوں ھمے پگر ءَ وتی دوئیں زھگاں چہ ھم بے گمان بوگ، اُپپپ پہ اے پگر ءُ لیکہ ءَ نْدر بات آں۔پد ءَ گوں سنگتاں ھال ءُ اھوال کنگ کہ مروچی ٹک نہ کپتگ ، باند ءَ باریں چون بیت۔سنگت ھم استاد اسلم ءِ پدگیرے اَت، کندگے جت ئِے ءُ گْوشت ئِے پرواہ نیست مروچی نہ بوت باند ءَ بیت۔ مروچی شپ ایوک وتی چکاں نازین، ٹارگٹ باند ءَ چارگ بیت، سرجمیں شپ شاری ءَ تامری گْوانک (کال ) ءِ دْروشم ءَ وتی گونڈوان ءَ مھر دات، سرپد ئِے کرت انت،ھمے وڑ ءَ ھچ سما ھم نہ بوت کہ کدی سھب ءَ وتی بانزل ایر دات اَنت ءُ پد ءَ شاری ءَ دژمنانی واب ھراب کرت۔
شاری مجید برگیڈ ءِ سری پدائی زالبول اَت ءُ شاری وتی گڈی تامربندی کلو ءِ تہ ءَ، ھمے گپ ءِ سر ءَ پھر بند ایت کہ آ بنداتی بلوچ پدائی زالبول اِنت۔ اے جنگ نو ایوک چہ یک شاری ءَ اوشت ءِ آماچ بوؤکیں جنگے نہ اِنت ، چہ شاری ءَ سمیہ ءَ ءُ چہ سمیہ ءَ ھزارانی گْوستانکے ٹھ ایت، انشاءاللہ ، مروچی ماھو ءُ مھرو ءَ شاری ءِ آ مھر و نہ رس ایت بلے لمہ یاسمین ءِ رودینگ پہ آواں چہ شاری ءِ مھر ءَ کم نہ اِنت۔
