کیما پُل! مھروانیں شھر ءِ یل کنگ ءَ پیسر من وتی کوٹی ءِ دریگ ءِ دپ ءَ نشتگ آں۔ ڈن ءَ برپ رچان ءُ اے برپ منی تھانگ ءِ جمبوریں آس ءَ توسگ ءَ نہ اَنت۔ مئے ٹھک ءُ بچکندانی تھنائیں گواہ، بزاں مئے کوٹی درامدیں نگاھے ءَ من ءَ چارگ ءَ اِنت۔ اسپیت چکیں دیوال ھون شانگ ءَ اَنت، بہ گندئے آ تئی اشتاپیں رپتن ءَ سھیگ بوتگ اَنت پمیشکا آیانی چمانی کانیگ سر ریچ بوتگ ءُ ارس ءُ ھون شنزگ ءَ اَنت۔ ٹیبل ءِ سر ءَ ایریں کاگد تئی جتائی ءَ زھرشانی کنگ ءَ اَنت ءُ لبزانی دراجیں لڑے منی ند ءِ باھوٹ بوان اِنت۔
کیما پُل! نی تو کہ لڈ اِتگ ءُ اِد ءَ نہ ئے گلزمین ءِ پراھیں سینگ ءَ وش وابے، بلے من ءَ گمان بیت تو انگت ھمد ءَ ئِے۔ انگت منی کوٹی ءِ دریگ ءِ ھور ششتگیں کانچ ءَ رولھیں ندارگاں چارگ ءَ ئے ءُ سی جون ءِ شپ ءَ گیر آرگ ءَ ئے۔
ھو! ھما شپ ءَ گیر آرگ ءَ ئے کہ آ شپ ءَ تئی کسانی چہ تئی دست ءَ پچ گپت ءُ ترا کسھانی گرنچے دات۔ دیر نہ گْوست کہ تو آ زبادیں میتگ یل دات، پد ءَ تو وت نہ زان ئے کہ بلوچستان ءِ چنت میتگ مٹات، چنت کیلگ ءُ گیاباناں، کوہ ءُ اگاراں گْوازینان ءُ منی اوتاگ ءَ سر بوت ئے۔
پد ءَ منی کوٹی اَت، کتاب اَت اَنت، واب ءُ کسہ، ٹھک ءُ بچکند اَت اَنت۔ ھمے کسھانی تہ ءَ ھما کسہ ھم ھوار اَت کہ چہ آ کسہ ءِ مستریں کارستاں کارستے تو اَت ئے۔ ھردیں ما تھنا بوت ایں تو ھما شپ گیر آؤرت ءُ وتی سینگ ءِ آزگیں ٹپ گیشتر کدینت اَنت۔ تو نہ لوٹ اِت کہ اے ٹپ ارزانی ءَ وش بہ بہ اَنت، بلکیں تو مدام پہ اے ٹپانی کدینگ ءَ ھما شپ گیر آؤرت کہ تئی بے سمائی، چہ درد ءُ رنجاں ناآشنائیں کسانی ءِ سر ءَ دراجیں لکیرے کش اِت ءُ ترا مزن کرت۔ تئی کسانی ءِ درستیں لوٹ ءُ واھشت ھلاس بوت اَنت ءُ آھانی جاہ درد ءُ رنجاں گپت۔
کیما جان! ھمے روچاں کہ ما ءُ شما درامدیں زندے گْوازینگ ءَ اَت ایں، گڑا ھمے روچانی تہ ءَ تئی گوشاں لھتے لبز کپت کہ آھاں تئی چمانی دیم ءَ نوکیں جھانے ءِ در پچ کرت اَنت۔ وتن، جنگ، ھال ءُ اھوال، پناہ گیر، لشکر ءُ سیمسر۔
پد ءَ وھدے انسان سال ءُ سیمانی سپر ءَ دیمروئی کنان بیت، گڑا چر اے بے چاڑی ءِ ملار ءَ درکپ اِیت۔ ھما وھد ءَ مردم مار اِیت کہ وتی ڈیھ ءُ ھلک ءَ مئے زندگی بلے کہ ھر وڑ ءَ گْوستگ مول ءُ مرادے وَ بیتگ ئِے، گڑا ھمے وھد ءَ انسان ءِ زندگی ءِ شرتانی سپر بندات بیت ءُ جیڑھانی گیش ءُ گیوار کنگ ءِ واھگے ودی بیت۔
تو وتی امر ءِ اے نوکیں سپر ءَ آ جیڑہ ءِ راہ ءُ در پول اتگ اَت اَنت۔ نی تئی کسانی ھلاس بیتگ اَت ءُ تو مار اِتگ اَت کہ ترا ھم بلوچ راجی آجوئی ءِ جز ءَ ھمگرنچ بوگی اِنت۔ اے ھمگرنچی دلپروش ءُ ردیں ھمگرنچی یے مہ بیت، بلکیں جْوانیں ھمگرنچی یے بہ بیت۔
ھمے راجی جز ءِ ھمگرنچی ءَ ترا یک رندے پد ءَ بلوچستان ءِ بْراھداریں کوھاں سر کرت۔ اے ھما کوہ اَت اَنت کہ تئی کماش شھید شیھک جان ءَ گوں وتی ھمراھاں ورنائی ءِ بھاریں ساھت ھمے کوہ ءُ اگارانی تہ ءَ گْوازینتگ اَنت ءُ تئی کھول ءِ نمیران بیتگیں بازیں سرے ءَ ھمے کوھانی تہ ءَ آجوئی ءِ ڈس پول اِتگ ءُ زورگریں لشکریانی واب ءُ کرار باھینتگ اَنت۔
کینگی جان! پد ءَ تو اَت ئِے، بلوچستان ءِ سرمگیں کوہ، گژن ءُ پند، کوھی جنگول اَت اَنت ءُ تئی کماش ءَ ھوار ھما نمیرانیں سرانی ڈس اتگیں کِشک اَت کہ تو گوں ھمراھاں مھکمی جزان اَت ئے کہ یک رندے پد ءَ سی ءِ رمس اتک۔ بلے اے بری گرماگ ءِ لواریں سی جون نہ اَت، بلکیں زمستان ءِ برپ بادینتگیں سی دسمبر ءُ مشکے اَت، ءُ یک رندے پد ءَ مشکے ھونین اَت۔
کینگی جان! اے ھبر ءِ زانگ ءَ ابید کہ آجوئی ھون لوٹ اِیت، کسے کہ اے راہ ءِ مساپر اِنت آ الم یک روچے نمیرانی ءِ سیمسراں سر بیت، بلے انگت منی دل تئی اشتاپیں رپتن ءَ اِیمن نہ اِنت ءُ رنجانی باھوٹ اِنت۔
کینگی جان! انگت ترا باز کار کنگی اَت، بازیں کسھانی در ٹکگی اَت، بلے تو ساری ءَ رپت ئے۔ انگت امرجان ءِ جتائی ءِ تہ کشیں درد کرار نہ گپتگ اَت اَنت کہ تو رپت ئے۔ انگت منی کوٹی تئی شوکیں ھبرانی کیپاں ملار نہ اَت، انگت مئے کسھانی گرنچ شری ءَ نہ بتکگ اَت کہ تو ساری ءَ رپت ئے۔
