ھاک ءِ مرید | کندیل

’’ ھونانی تِج گپتگیں بھاراں رستگ اَنت
جنگول ءُ تمردیں سرمچاراں رستگ اَنت
کمبرو ءِ سانکلاں لگوری سبک نہ داتگ من ءَ
ماں جنگانی ملپداں پادشپاد ءَ رستگ اَنت ‘‘

او ھمبلو ! بہ گند ئے ترا یات بیت تو گْوشتگ اَت ’’ اگاں من شھید بہ بہ آں تئی نبشتانک ءِ سرنام چی بیت پہ من۔‘‘

من ھمے گْوشت ’’ ھاک ءِ مرید۔‘‘

’’ تو اینچو وداریگ ئے پہ منی شھیدی ءَ کہ نام پیسر ءَ گچین کرتگ۔‘‘ تو کند اِت ءُ گْوشت۔

ترا گْوش آں، مروچی من ھمائی ءِ سر ءَ نبشتہ کنگ ءَ آں بلے چی نبیس آں پہ ترا ؟، تئی گوں ھاک ءَ مھر ، گوں زمین ءَ ستک ، ایمانداری ، تئی دلیری ءُ مھکمی ءَ مئے وڑیں نابزانت گوں لبزاں کمات نہ کنت۔تئی مھر گوں تئی سرڈگار ءَ بے کساس بوتگ اَنت، من تئی مھرانی کجام کجام کسھاں نبشتہ بہ کن آں۔

بلے گند ئے ااے ساھتاں تئی ھیال کئیت، تئی پلیں کندگ تئی گپ ءُ ھبر درست گیرکا اَنت۔ بلے پہ ترا موتکی نہ بہ آں چی ءَ کہ تو انچیں راھے ءَ سپر کرتگ اے راہ ءِ بامرد داں ابدی گیرآرگ بہ اَنت۔ آھانی کرد راج ءُ زمین ءِ دل ءَ پہ ابدمانی زندگ بہ اَنت۔ تئی گپ ءُ ھبرانی تہ ءَ مدامی پہ زمین ءَ مھر پدر بوتگ ترا ھر کس ءَ گوں دل ءِ چماں بہ چار اتیں آئی ءَ را سما کپتگ اَت کہ تو زمین ءِ مھر ءَ داں کجام سیمسراں گنوک ئے۔ تئی چمانی تہ ءَ سرڈگار ءِ مھر مدامی چول جنگ ءَ اَت۔باتن ءَ پہ دژمن ءَ جوش جت ءُ زاھر ءَ پہ زمین ءَ مھر تئی رنگیں کوھیں کرد چوش روچ ءَ تئی زمین ءِ دلبند ءَ مدامی درپشان اَت۔

او ھمبلو! تو زان ئے بلے تئی پہ سرڈگار ءَ سردیگ ءِ ھال من اِش کرت من ھیران نہ بوت آں چی ءَ کہ ھیران مردم پہ ھماھاں بیت کہ آ ھچ ءِ سما نہ دار اَنت بلے ترا درسیں چیزانی سما ھست اَت۔ تو ھر وھد ءَ جیڑ اتگ تئی جیڑگ پہ بندیگیں سرڈگار ءُ چیردستیں راج ءَ بوتگ۔ تو ھر وھد ءَ ھمے گپ جتگ ’’ آجوئی ءِ گِرگ ءِ راہ یکین اِنت کہ آ راہ جنگ ءِ راہ اِنت ءُ جنگ مارا کنگی اِنت ، جنگ ءَ دیمونی دیگ لوٹ ایت، جنگ دیمونیانی نام اِنت۔‘‘

او زمین رنگ! تو وت ءَ پہ ھمے جنگ ءَ ندر کرت ءُ گْوستانک ءِ تاکاں گوں زگریں ھوناں نبشتہ کرت ءُ لگوریں دژمن ءَ را آئی ءِ بستار پیش داشت داں بلوچ ءِ بچے ھست بیت اِے سرڈگار ءِ برگ پہ ترا ءُ تئی ھپت پُشت ءَ وابے کہ اِے واب ءَ را ھچ آسر نیست۔تئی ءُ تئی ھمبلانی پہ راج ءُ زمین ءَ داتگیں دیمونی پہ مڑاہ گیر آرگ بہ اَنت۔ شمئے پاکیں ھونانی ملپداں دوبر چہ زمین ءَ دلیر ءُ سرمچنڈ چست بہ اَنت۔ وت ءَ پہ ھاک ءِ پھریزگ ءَ نْدر کن اَنت ءُ لگوریں دژمن ءَ چہ وتی آپبنداں پہ مدامی درکن اَنت۔ تو گوں وتی ھم گنگلیں بیل ءُ یاراں پہ سرڈگار ءَ مدامی زندگ ءُ ھست ئے تو لگوریں دژمن ءِ دل ءَ ترسے داتگ گوں وتی گْرانبھایں کِرد ءَ۔

نْدر! مروچی تئی نام ھم گوں وش کوش ءِ پلیں شھیدانی لڑ ءَ ھوار اِنت۔پروم ءِ ھاک سر ءَ برز کنت پہ شان گْوش ایت منی بچاں پہ منی مھلبیں ڈل ءُ ڈوکانی پھازگ ءَ وتی ساہ ندر کرتگ ،مروچی وش کوش ءَ ھوار سرجمیں بلوچستان پہ شما پھر بندگ ءَ اِنت۔

بلے پھل کن ، منی دیدوک ! آ وڑ ءَ تئی کِرد اَت ، آ وڑ ءَ من نبشتہ کرت نہ کرت گڈسر ءَ ھمے گْوش آں ’’ ھوار ایں پل داں آجوئی ءَ ھوار ایں۔سھرچکیں دْروت پہ ترا ءُ تئی سنگتاں۔‘‘