زْرمبش نبشتانک » تو من ءَ رَد نہ دات من ترا رد دات | منزور آدل

منی یاداشت نزور اِنت ، من ءَ ھمے رمس ءُ سال سک کم یات بہ اَنت۔

منی ھیال ءَ دوھزار ھبدہ یا ھژدہ اَت ۔ من ، تو ءُ دگہ چار سنگت پہ سپرے ءَ درکپت ایں۔سھب ءِ سر ءَ مھلہ چہ اوتاک ءَ درکپت این ءُ دیگر ءَ وت ءَ را برت ءُ آپسرے ءَ سر کرت۔

شے ءَ کرہ آپ کرت ءُ چاھے کتکانی سر ءَ دات۔ نوت ءَ تال زرت ءُ آرت تر کنگ بنا کرت، سبزءَ تاپگے چت ءُ آؤرت ءُ تاپگ ءِ آس روک کرت، من، تو ءُ ھیات نشتگ ءُ گپ ءَ اَت ایں کہ شے ءَ توار جَت : بہ یا اِت چاہ تیار اِنت، شما کا اِت؟ یا من بہ یا آں۔

تو درائینت کہ بہ رو ایں، چاھے ور ایں، من، تو ءُ سبز شت ایں۔ کرہ ءِ نزیک ءَ نشت ایں، تو سے چار کوپ چاہ وارت ءُ ھمے وھد ءَ آرت ھم تیار بوت ءُ تاپگ ھم گرم اَت، چہ چاہ ءِ ورگ ءَ پد ما نان پتک ءُ وارت ءُ شت ءُ وپت ایں۔

اے دگہ سھب ءَ مھلہ پاد اتک ایں، چاہ گراست ءُ وارت ءُ کڈک ءِ چک منگ ءَ منی ءُ تئی پاد تکہ اَت اَنت۔من ءُ تو تچک داتگ اَت۔تو من ءَ گْوشت کہ تو منی ناپگی نام ءَ زان ئے؟، من گْوشت نہ زان آں پد ءَ تو گْوشت کہ بہ یا مروچی من وتی بنی نام ءَ ترا گْوش آن ءُ تو ھم وتی بن نام ءَ من ءَ بہ گْوش۔

من گْوشت: شر پیسر ءَ تو وتی نام ءَ بہ گْوش، تو کند اِت ءُ گْوشت کہ تو من ءَ رَد دئے۔

من گْوشت: زبان اِنت ترا رد نہ دئے آں۔

تو درائینت: ’’ منی نام ادنان اِنت۔‘‘ من زانت کہ تو من ءَ رَد دیگ ءَ ئے۔

بلے پد ءَ ھم تو جست کرت: ’’ تئی نام کے اِنت؟ ‘‘

من گْوشت : ’’ منی نام آدل اِنت۔‘‘

تو چوش کندو کندو بوت ئے ، سر سرینت ءُ گوں بچکندگ ءَ گْوشت : ’’ بزاں تئی بن نام آدل اِنت۔‘‘

’’ جی ھو۔‘‘ من سر سرینت۔

برے برے سنگتانی دیوان ءَ تو وتی وڑیں مسکرا کرت ءُ گْوشت : ’’ آدل چوش ءُ چوش اِنت۔۔۔۔۔۔۔، بلے من ھچ نہ گْوشت ءُ وت ءَ را چوش بے وار بے وار کرت، ترا نوں گیشتر باور بوگ ءَ اَنت کہ منی بن نام آدل اِنت۔

مئے سپر ءِ چیزے روچ گْوستگ اَت کہ مئے سر نیٹورکے ءَ کپت ۔منی گوں تئی ھند ءُ دمگ ءِ سنگتے ءَ ھال ءُ اھوال بوت، من سنگت ءَ را تئ کُلیں ڈس ءُ نشان دات اَنت ءُ جست کرت کہ اے کے اِنت؟ ءُ

سنگت ءَ من ءَ گْوشت : ’’ اے سمیر اِنت، جان مھمدی چک اِنت، ڈانڈل شاپک ءَ نشتگ، شمئے گل ءِ سنگتے ، تو ئِے نہ زان ئے؟ ‘‘

’’ ھو ھو نوں زان آن ئِے۔‘‘

من دیگر ءَ چہ نیٹورک ءَ اتک آں ، من گْوشت : ھاں سمیر چہ ھال اِنت؟‘‘

تو من ءَ چوش ھیران ھیران ءَ چار ات ءُ گْوشت : ’’ ترا کران بہ جنت تو چہ کج ءَ منی نام پٹ اتگ۔‘‘

من کند ات ءُ گْوشت : ’’ تو چی گْوش ئے من ءَ رد دے ءُ منی نام ءَ زان ئے ، ءُ من تئی نام ءَ مہ زان آں ، چوش چون بیت ؟‘‘۔ تو وس کرت کہ من ترا بہ گْوش آں کہ تئی نام من ءَ کے ءَ گْوشتگ ، من ترا نہ گْوشت۔

دوھزار نوزدہ ءَ من ،تو ءُ نورا زامران ءَ آپے ءِ سر ءَ جان شودگ ءَ پد سر ءَ رندگ ءَ اَت ایں کہ مئے گپ ءُ ھبر بن نام ءَ اتک ءُ سر بوت۔

تو گْوشت : ’’ من شمئے دوئینانی بنی ناماں زان آں ۔‘‘

، نورا ءَ گْوشت : ’’ تو منی نام ءَ زان ئے ، بلے اے پراڈ ءِ نام ءَ نہ زان ئے۔‘‘

تو کند ات ءُ گْوشت : ’’ آدل اِنت۔‘‘

، نورا ءَ جست کرت : ’’ ترا کے ءَ گْوشتگ نام ئِے آدل اِنت۔‘‘

’’ من ءَ وت گْوشتگ ئِے من رَد داتگ، نوں من ءَ گْوشتگ ئِے گوں۔‘‘ تو کند اِت ءُ گْوشت۔

نورا ءَ ھم کند اِت : ’’ اے پراڑے تو زاناں ایشی ءَ نہ زان ئے ؟ ، ایشی ءِ نام آدل نہ اِنت بلکیں ۔۔۔ اِنت۔‘‘

تو من ءَ گْوشت : ’’ ھٹ اِنت ترا کران بہ جنت ، بزاں تو من ءَ رد داتگ ؟‘‘

’’ تو یکوی دل ءَ وش بوتگ ئے کہ تو من ءَ رد داتگ بلے تو من ءَ رد نہ داتگ من ترا رد داتگ۔ ‘‘ من کند اِت۔

پھل کن یار نسو! اے وڑیں یاد ءُ تھتال باز اَنت بلے من ء نابود ءِ دست ءَ نبشتہ کنگ نہ بوگ ءَ اَنت۔مروچاں من ءَ انچوش سماء بوگ ءَ اِنت کہ من وتی سر ءَ وت بارے آں، دگرے ءِ کار ءِ شر کنگ وتی جاہ ءَ وتی جند ءِ کاراں ھم دومی سنگت ءَ را پرمایگ ءَ آں۔

انشاءاللہ ، وھد ءَ موہ دات، دیمتر ءَ گوں دگہ کسھے ءَ الم درائی کن آں۔