منی گلزمین ءِ شھیدیں گواڑگاں!
شما منی گلزمین ءِ ھما گواڑگیں پل اِت کہ اگاں وھد ءُ جاور یا گْوستانک شمارا گار ءُ بیگواہ کنگ بہ لوٹ اِیت ھم کرت نہ کنت، پرچا کہ شمئے ھونانی ھمک ترمپ ءَ جتاھیں وشبویے گون اِنت۔ شما گلزمین ءِ ھما راھسراں کہ وتی ھون رتکگ اَنت آ راھسر چراگ بالینگ ءَ اَنت۔ شمئے ھونانی بالینتگیں چراگاں زوراکی ءِ ھِچ وڑیں گوات کشت نہ کنت، پرچا کہ اے بری باج ما ءُ شما برتگ ءُ دژمن ءَ پروش وارتگ۔
منی گلزمین ءِ شھیدیں گواڑگاں!
شما وش نسیب اِت کہ شمئے شھمیری ءَ دژمن شاتکامی کنگ ءَ اِنت۔ دژمن ھما وھد ءَ شاتکامی کنت کہ آ سک بے وار بیت، نزور ءُ ترس آماچ بیت۔ شما دژمن ءِ بیم اَت ئے، دژمن اچ شمارا ترس آماچ اَت، شمارا آئی ءَ وتی راہ ءِ اڑاند ءُ چمانی کنٹگ لیک اتگ اَت، پمیشکا شمئے اجگیں بالاد گوں شورھاں درشت ءُ شمارا ابدمانیں نامے بکشات۔ منی گلزمین ءِ گواڑگاں اے ابدمانیں نام ھمک ءَ نسیب نہ بیت، اے بس وش نسیبانی بھت ءَ کپ اِیت۔
منی گلزمین ءِ شھیدیں گواڑگاں!
مردم گْوش اَنت شمئے لیب ءُ گوازی ءِ وھد اَت، وانگ ءُ زانگ ءَ اَبید نوک چیزانی دربرگ ءِ وھد اَت، بلے من گْوش آں گلامیں راجانی زھگاں کسانی نہ بیت۔ آیانی لیب ءُ گوازی، وانگ ءُ زانگ ھر چیز آیاں چہ پچ گرگ بیت۔ شمئے شورہ درشتگیں بالاد وت ھمے گپ ءِ گوائی ءَ دیگ ءَ اَت اَنت کہ گلامیں راجانی زھگاں کسانی نہ بیت۔ (چوناھیا بلوچ راج ءِ زھگانی کسانی دیریں ھلاس بوتگ ءُ آ چہ وھد ءَ پیسر مزن بوتگ اَنت۔)
منی گلزمین ءِ گلابیں گواڑگاں!
شمارا گپے بہ گْوش آں! شمئے اشتاپیں رپتن ءَ ما سک باز پدرد، کھت ءُ رنجانی باھوٹ اِیں، پرچا کہ شما مئے باندات ءِ چراگ اَت ئِے۔ مئے اوست ءُ امیت اَت ئِے، مئے ڈیھ ءِ روکیں کندیلانی بالو ءُ پلانی پاتو اَت ئِے، بلے چی کن ئے مئے دست ھچ ءَ نہ رس اِیت۔ پرچا کہ مئے ڈیھ گلام اِنت، مئے زمین اچ ما پچ گرگ بیتگ ءُ مئے مروچیگ مجاں گپتگ، پمیشکا شما وپتگیں واب ءَ چو بے دردی جنگ ءُ کشگ بوت اِت۔
چوناھیا گلامیں راجانی زندگی، زندگی گْوشگ ھم نہ بیت۔ اگاں شما زندگ بہ بوتین اِت، ھم زندگ نہ اَت اِت، پرچا کہ شما ھچ کرت نہ کرتگ اَت۔ نہ شمارا وانگ ءُ زانگ نسیب بوتگ اَت، ناں وشیں بانداتے، پرچا کہ شما گلام اَت اِت۔ اگاں شما مزن بہ بوتین اِت گڑا شمارا ھم پوسٹرے دست ءَ اَت ءُ چارراھانی سر ءَ وتی گار ءُ بیگواھیں آریپانی ودار ءَ نشتگ اَت اِت یا کہ مزنیں شھراں شما ھم چوش ماہ رنگ ءُ سمی، سیما ءُ اے دگہ بلوچ شیرزالانی رنگ ءَ ریاستی زوراکیانی دیمپان اَت اِت۔
منی گلزمین ءِ گلابیں گواڑگاں!
ھمود ءَ کہ شمئے امیتانی چراگ مرت اَنت، ھمود ءَ نوکیں بابر ءُ ماہ زیبے، ماھجان ءُ پرھادے، ھانی ءُ چراگے ودی بیت کہ آ نپرت ءِ ساھگ ءَ ردوم زیر اِیت۔ آئی ءِ لیکہ ءَ گل نہ، بلکیں شمئے ابدمانیں مھر گوں گلزمین ءَ پیوست کن اَنت۔
اے تھنا شمئے کسہ نہ اِنت، بلکیں ھزاراں بلوچیں زھگانی کسہ اِنت کہ زورگریں ریاست آیانی وتن ءِ پل اِتگیں مڈیاں چہ گیش آیانی پچ گپتگیں وشی ءُ آیانی زندگی ءِ وامدار اِنت۔
منی گلزمین ءِ شھیدیں گواڑگاں!
ما شمارا کدی ھم نہ شموش اِیں، داں اے جھان ھستیں ما شمارا یات کن اِیں، پرچا کہ شمئے ھوناں گوستانک نبشتہ کتگ۔ شمئے شھمیری ءَ نہ ما پروش وارتگ ناں کہ ما پروش ور اِیں، باند ءَ مئے ڈیھ آجو بیت ما شمئے کسھاں وتی پدریچ ءَ الم کن اِیں کہ مئے گلزمین ءِ شھیدیں گواڑگ ماھزیب ءُ ماھکان، ھانی ءُ بابر، چراگ ءُ پرھاد پہ وتن در پہ در بوتگ اَنت، پہ شمئے زیبا ءُ وشیں باندات ءَ نمیران بوتگ اَنت۔
